Dali, Lijiang, Tiger Leaping Gorge, Shangri-la

Zaterdag 6 december

Vandaag wilde ik graag een wandeling maken in Dali, je kunt daar een berg op waardoor je mooi uitzicht hebt over zowel oude als nieuwe gedeelte van Dali. Gelukkig was het mooi weer, goed voor het uitzicht. Bij het onbijt ontmoette ik een Fransman en een Israelisch stel die hetzelfde wilde doen als ik. We besloten samen te gaan en rond half 11 vertrokken we dan ook vanuit het hostel. De aanloop was niet bijzonder, over een weg naar het startpunt. Vandaar was het een uurtje omhoog via trappen waarna het over het algemeen vlak was, totdat je weer naar beneden ging. Het hele traject was goed begaanbaar en meestal verhard. De meeste mensen (lees Chinezen) pakken de kabelbaan omhoog en naar beneden. Wij besloten het hele traject te lopen. Onderweg hadden we mooi uitzicht over Dali en het meer van Dali. Onderweg kwamen we nog een tempel tegen zoals er zovele zijn in China. Een hele tocht die uiteindelijk zo'n 8 uur inclusief pauzes duurde.

's Avonds boekte ik mijn busticket voor zondag naar Lijiang.

Zondag 7 december

Vandaag had ik nog een hele dag te besteden in Dali omdat ik pas rond 5 uur 's middags zou vertrekken naar Lijiang. 's Ochtends besloot ik een fiets te huren om naar het meer te gaan, dat was 20 minuten fietsen zei men. Het was iets verder. Vanuit Dali zigzagde ik door het verkeer richting het meer, eenmaal de oude stad verlaten kwam ik op rustige wegen terecht. Ik reed dwars door kleine dorpjes richting de haven, waar ik de eerste vergezichten van het meer kon bewonderen. Daarna kwam ik via diverse omwegen terecht op een weg die langs het meer ging. Het zou worden aangegeven hoe ik moest fietsen was in het dorp gezegd maar buiten voor mij onbegrijpelijke Chinese borden heb ik niets gezien maar de Chinezen waren wederom behulpzaam. In de omgeving van het meer stonden lantaarnpalen met zonnecellen en windmolentjes erop. Terwijl je op het platteland er omheen mensen hard zag werken. Een bijzonder contrast!

Langs het meer zag ik veel Chinezen fietsen, dit viel op omdat ik tot dan toe vooral Chinezen in kabelbaan, electische wagentjes en op electrisch motorfietsen had gezien. Het ging er heel relaxt aan toe, niemand fietste hard. Langs het meer stopte ik diverse malen, je hoorde veel vogels en het uitzicht was perfect! Na een tijdje fietste ik de dezelfde weg weer terug naar het hostel. Aangezien een rondje rondom het meer 2 dagen kost.

's Middags besloot ik de oude stad in te gaan. Tot dan toe had ik de oude stad alleen nog maar 's avonds gezien. Struinend door de straten langs allerlei winkeltjes werd ik opeens door een oude bekende aangesproken, een Chinees die ik tegen was gekomen in Kunming. Met wat armgebaren begroeten we elkaar, tsja het blijft lastig als je allebei een andere taal spreekt. En daarna gingen we ieder onze eigen weg. Na nog wat foto's te hebben gemaakt en een tempel bezichtigd te hebben, waardoor ik een mooi overzicht had over de oude stad van Dali ging ik terug naar mijn hostel.

Iets voor vijven kwam de minibus mij oppikken, mij was verteld dat ik doordat busje naar Lijiang zou worden gebracht. Niets was minder waar, een eindje verderop werd ik "overgeladen" in een grote bus die niet helemaal vol was met allemaal Chinezen. Na zo'n 2 en een half uur kwam ik aan in Lijiang. Tsja hoe nu verder? Ik had geen hostel geboekt omdat Lijiang een doolhof is en het mij handiger leek daar ter plekke een keuze te maken. Ik sprak een Chinees stel aan die mij verder hielpen de oude stad te bereiken. Zij hadden ook nog geen overnachtingsplaats en we besloten samen op zoek te gaan naar een hostel. Vanaf het centrale plein belandde ik in een straat die hoe verder je er in liep, op Ibiza leek. Ik zag daar de Chinese Tiesto die met zijn Apple stevige basdreunen de wereld in hielp. Niet echt een plek voor mij. Al snel kwam ik met de Chinezen in een hostel terecht dat peper duur was. Ik besloot de Chinezen hartelijk te danken voor hun hulp en terug te lopen naar het centrale plein. Daar sprak ik een Chinees met m'n Lonely Planet in m'n hand, ik wees naar een hostel dat ook met Chinese karakter beschreven was en voor ik het wist werd er een vriend bij betrokken die wat Engels sprak. Niet veel later verscheen er een telefoon en begon de Chinees driftig te bellen terwijl zijn vriend in het Chinees het nummer van het hostel voorlas. Niet veel later kreeg ik een telefoon in mijn handen gedrukt met het hostel aan de andere kant van de lijn. Snel werden we het eens over de kamer en vroeg hij waar ik was. De telefoon ging weer terug naar de Chinees, zij spraken iets af. Vervolgens kreeg ik van het hostel te horen dat ik de 2 mannen moest volgen en dat we naar een plek gingen waar hij zou oppikken. Zo geschiede, na een kort taxi-ritje en stukje lopen kwamen we op een plek. Wederom werd er gebeld, want we zagen de man van het hostel niet. Snel daarna zag ik 2 met elkaar bellende Chinezen langs elkaar staan. Gevonden!

Ik checkte in, en daarna dronk met mijn helpers nog een biertje.

Terug in het hostel, stond niet veel later de Fransman die ik gisteren was tegengekomen voor me. Hij had ook veel moeite gehad om het hostel te vinden, maar was ook door een aantal Chinezen geholpen. Ik begreep van het hostel dat dat soort taferelen heel normaal zijn in Lijiang.

Maandag 8 december

Tijd voor de was, rond een uurtje of half 9 stond ik met mijn vuilniszak vol was bij de receptie. De wasmachine wordt zeer frequent gebruikt dus het was van belang er vroeg bij te zijn, te meer de was buiten moest drogen en dat zeker een dag zou duren. Gelukkig was er waslijn in overvloed.

In het hostel kwam ik een Waal tegen die aan het begin stond van een jarenlang durende reis en alles over land deed. Zo was hij over land van België in Zuid-China gekomen en uiteindelijk was het de bedoeling dat hij per boot naar Australie zou gaan. Ooit dacht hij terug te keren naar België maar voorlopig dus niet. Ik hoopte in het hostel ook mensen tegen te komen die de Tiger Leaping Gorge gingen doen. Een trekking van 2 dagen. Helaas was dat niet het geval.

De rest van de dag vulde ik op met een bezoek aan de Black Dragon Pool dit is een meer met op de achtergrond een besneeuwde bergtop, veel stadsgeluid en als je er vanuit de verkeerde hoek naar kijkt bouwkranen. Het ligt midden in de stad zodat je het idee krijgt dat je in een oase bent. Als je alleen het plaatje ziet denk je dat midden in een natuurgebied zit maar als je de geluiden erbij hoort dan is het toch net even anders.

Inmiddels had ik ook besloten om naar Shangri-la te gaan. Dit is een stadje op 3.300m hoogte. En daar is het dus een stuk kouder, 's nachts vriest het een graad of 5 en overdag is het een graad of 5 boven nul. Aangezien ik alleen zomerkleren bij heb, betekent dat dus shoppen voor goedkope winterkleren: een winterjas en een broek. Door het hostel was ik naar de winkelstraten gedirigeerd. Maar al snel bleek dat daar de prijzen wel erg hoog waren. Op zoek dus naar een alternatief. Naar wat rondgekeken te hebben zag ik in de verte marktkraampjes. Over het algemeen betekent dat ook goedkopere prijzen, en ja wel na wat passen en meten en goedkeurende blikken van marktkooplui (voor wat dat waard is), kocht ik voor nog geen 10 euro een winterjas. Nu nog een warme broek. Helaas niet op de markt, maar de zijstraten van de grote winkelstraten boden uitkomst en zo kocht ik voor 10 euro een winddichte (dat werd gezegd althans) winterbroek. Tijdens mijn zoektocht naar winterkleren kwam ik in een klein overdekt winkelcentrum terecht met op de 1e verdieping allerlei foodcorners, wel meer dan 20. Elk met hun eigen gerechtjes en plaatjes. Erg makkelijk als je geen Chinees spreekt. Lopend langs de corners koos ik een gerecht uit, en de dame van de desbetreffende foodcorner ging enthousiast aan de slag. Hier en daar werd ik wel aangestaard door Chinezen maar dat ben ik inmiddels gewend. Uiteindelijk kwam er voor nog geen ander halve euro een heerlijk gerecht op tafel. Mmmm.

Dinsdag 9 december

Vandaag zou ik beginnen met de Tiger Leaping Gorge, een trekking van 2 dagen waarbij ik beperkte bagage meenam omdat ik niet te veel wilde meeslepen. De rest van mijn bagage zou op het eindpunt worden gedropt waar ik dan op het einde van dag 2 alles weer mee kon nemen naar Shangri-la. Maar voor het zover was moest ik eerst nog 2 dagen lopen. De naam Tiger Leaping Gorge is overigens gebaseerd op een verhaal van tijger die de vallei oversteekt.

's Ochtends werd ik met de bus opgehaald en gedropt met nog zo'n 10 andere aan het begin van de wandeling. Ik liep samen met een Frans stel. En afwisselend liep een Koreaan, een Fransman en een Indiaas stel met ons mee. Het eeste gedeelte, 1,5 uur, was berg op. Complicerend daar bij was dat in het begin de route niet aangegeven was. Gelukkig werd het daarna 1,5 uur nagenoeg vlak, waarna we er achter kwamen dat we nog een uur stijl om hoog moesten. En op het kaartje leek het alsof nog erg ver moesten. Na 4 uur bleek dat we de top bereikt, daar zat een man die tol vroeg om van het uitzicht te genieten. Gelukkig vergoedde het uitzicht veel, want dat was prachtig. Daarna was het voornamelijk vlak. Na zo'n 7 uur na vertrek bereikte we het hostel waar we zouden overnachten, dat symbolisch Half way hostel heette. Ook daar was het uitzicht schitterend, zelfs op het toilet!

Woensdag 10 december

Na een goede nachtrust vertrokken we rond een uur of 9 voor de 2e dag. Die was gemakkelijker en korter dan de eerste dag. Het eerste deel was vlak en ging op het eind naar beneden. We kwamen langs watervallen en na zo'n 2 uur bereikte we eerder dan verwacht het eindpunt. Het uitzicht was vergelijkbaar met de eerste dag, maar nog steeds geweldig. Daar kocht ik eerst een busticket voor mijn vervolgreis. Vandaar gingen we de vallei in, dat was steil naar beneden waar de tijger de vallei zou zijn overgestoken. Ook hier moest tol betaald worden om van het uitzicht te genieten. Maar dat was het meer dan waard. Uiteindelijk kwam je uit bij een woeste stroom water van waaruit je de vallei van onderuit kon bewonderen, i.p.v. bovenaf. De terugweg was steil naar boven. Ik koos een andere weg terug, via een ladder. Een Chinese dame overtuigde mij met een plaatje van een mooie trap om daar een ticket voor te kopen. Echter, dat was maar een klein gedeelte van het verhaal. Wat onderdeel van de route was een trap van meer dan honderd meter stijl omhoog waarbij op het einde de treden iets verder uit elkaar stonden. Een bijzondere ervaring die uiteindelijk beloont werd met heel mooi uitzicht over de vallei.

Ruim op tijd voor de bus kwam ik terug op het eindpunt waar ik herenigd werd met mijn bagage. Vandaar vervolgde ik mijn reis samen met het Franse stel met een bustocht van ruim 2 uur naar Shangri-la. Een bustocht die alleen vanwege het uitzicht de moeite waard was. Uiteindelijk kwamen we aan op, tsja wat was het eigenlijk? Geen busstation maar een binnenplaats buiten de stad. Vandaaruit moesten we de stad zien te bereiken, dat leek in eerste instantie lastig aangezien er geen openbaar vervoer was maar al snel bleek dat er 2 behulpzame Chinese dames in de bus zaten die Engels spraken en ons op het goede spoor zette. Per taxi ging ik samen met het Franse stel naar het centrum van de oude stad. Van daaruit bleek het toch lastig de een goed hostel te vinden. Het werd al snel donker, maar uiteindelijk kwamen we bij een hostel uit waarbij de eigenaar alleen Engels sprak en er toch verschillende malen geroepen moest worden voordat er een teken van leven kwam. Niet zo gek als je bedenkt dat het laagseizoen is en veel restaurants en hostels in deze tijd van het jaar gesloten zijn. Uiteindelijk betrok een kamer met een warme douche en een bed met electische deken. Dat laatste was vanwege de temperatuur 's nachts geen overbodige luxe.

Op zoek naar een plek om te eten kwamen we uit in een restaurant waar d.m.v. plaatjes en gebaren ons eten bestelde.

Donderdag 11 december

Vandaag stond in het teken van geld pinnen en kijken hoe ik mijn vervolgreis zou kunnen hervatten. Het eerste was niet zo'n probleem, de pin automaat van de Bank of China gaf gewillig yuans. Het 2e was lastiger aangezien mij op het busstation werd duidelijk gemaakt dat de bestemming die ik wilde bereiken mij 2 dagen zou kosten. Wat veel later uiteindelijk door iemand in het dorp ontkracht werd. Tsja, wat nu waar is weet ik niet maar inmiddels had ik het besluit genomen om dan maar een vlucht te boeken naar Chengdu en van daaruit verder te reizen, wat mij wel een extra dag in Shangri-la kost. Geen straf als je bedenkt dat het weer hier overdag zonnig is, het uitzicht uitstekend is en ik na alle inspanningen wel wat rust kon gebruiken. Overigens kostte dat boeken kostte op internet veel tijd, het ging traag terwijl ik toch de enige was die op de Wifi zat. Later bleek dat mijn computer op de achtergrond aan het updaten was. Lang leve Microsoft! Uiteindelijk heb ik mijn computer 's nachts maar aan het werk gezet. De internet verbinding is hier wel goed, zo goed dat je gewoon kunt facetimen met Nederland.

De rest van de dag besteedde ik aan het bekijken van de oude stad en het bezoeken van tempels. Je ziet daar veel Tibetaanse invloeden: monnikken, gekleurde vlaggetjes, gebedswielen, budha's etc. Buiten het feit dat je tempels ziet, staan de tempels hier op een heuvel van waaruit je een mooi uitzicht over de stad hebt.

Aan het eind van de dag bleek dat ik nog de enige bezoeker in het hostel Vwas en kreeg ik speciale aandacht van de eigenaar, die zich zorgen maakte om de kou en mij een tweede electrische deken wilde aansmeren. Toen ik hem met handgebaren duidelijk maakte dat ik onder een electrische deken al gebraden werd, staakte hij zijn acties.

Vrijdag 12 december

Shangri-la vestigt ook 1 van de belangrijkste Tibettaanse kloosters in Zuid-West China, waar 600 monnikken wonen. Met de locale bus was dat makkelijk te bereiken, zeker als je de omschrijving in het Chinees hebt. Netjes werd ik door de bus bij de ingang afgezet, ik was toerist en moest natuurlijk een kaartje kopen, de rest mocht met de locale bus door. Vervolgens werd ik in een toeristenbus verder vervoert. Al snel bleek het kaartje z'n geld meer dan waard. Vanuit de bus zag ik een imposant klooster. Binnen in het klooster zag je een kleurrijk Tibettaans geheel. Waarbij er talloze goudkleurige beelden en muurschilderingen te bewonderen zijn. Ook werd er door monnikken gebeden. Ik kwam in ruimte waar ik Tibettaanse gebeden door een luidspreker hoorde. Ik kreeg de indruk dat het een CD was totdat ik in een zijruimte kwam waar ik 5 Tibettaanse monnikken met headsets op zag bidden. Het klonk heel onnatuurlijk, het leek wel of de geluiden gemixt werden maar ook die indruk werd later teniet gedaan toen ik een monnik onversterkt dezelfde geluiden hoorde maken.

Natuurlijk moet zo'n klooster ook kunnen voortbestaan, behalve de intree werden er ook allerlei dingen verkochten door monnikken. Ik kocht twee kleurrijke, tsja hoe zou ik het noemen, flossen die door de verkopende monnik uitgebreid doorgebeden werden "ingezegend". Heel bijzonder om te zien. Al met al was het een indrukwekkend gebeuren dat zeer de moeite waard was.

Natuurlijk was ik niet de enige toerist, voor mij betekende dat foto's van Chinezen maken en zo af en toe ook op de foto.

In de oude stad, maar ik heb het ook al in andere steden gezien, wordt er zowel 's avonds als 's ochtends op een centraal plein onder luide muziek gedanst door mensen. Ze noemen het hier community dancing. Het maakt niet uit of het warm of koud is er wordt gedanst. Apart om te zien. En kennelijk populair.

Inmiddels tref ik de voorbereiding om naar naar Chengdu te gaan, nog een kleine week China!