Pura Vida Costa Rica

Zondag 18 juni besloten we om niet al te veel te gaan doen, rustig naar de volgende locatie, San Gerardo de Dota rijden. Dus ook niet al te vroeg op.  Het eerste stukje was langs de kust, maar daarna ging het langzaam omhoog, de bestemming van vandaag lag op ca. 2200 meter hoogte. De hoop was ook dat het hier iets koeler zou zijn. Er lag tot onze verbazing een goede weg, wel met veel bochten, waar blijkbaar iedereen weer haast heeft en moet inhalen. Onderweg een hebben stop gemaakt bij een cafe dat Mirador valle del general heet en inderdaad onder het genot van een kopje koffie hadden we een mooi uitzicht. Bij een volgend punt zagen we allemaal auto's staan, dus wij ook maar een stop gemaakt op ca 3300 meter hoogte, Parque national Tapanti, Cerro de la muerte. Hier kon je een kleine pukkel beklimmen, ongeveer 70 meter omhoog met wederom een mooi uitzicht. Naast onze auto stond een kraampje waarbij ze aardbeien verkochten, die man staat hier ook maar de hele dag te staan, vandaar dat we maar een bekertje met aardbeien hebben gekocht. We hadden vandaag nog geen fruit gehad. Hierna gingen we verder naar onze eindbestemming voor vandaag, nog een flink stuk dalen. In San Gerardo de Dota staan veel hotels met eigen natuur. De accomodatie is gemiddeld duurder.
Bij aankomst stond al een mannetje van het hotel te wachten die ons de weg wees. Bij het inchecken kregen we een mooi rose polsbandje om, zodat we herkenbaar waren als gasten van het hotel. Het is een park met allemaal cabines en een tuin. Het is vandaag vrij rustig, op een stel bejaarde vogelaars na. We krijgen een kaart met wandelingen die we kunnen doen op het terrein van het hotel. We besluiten om twee korte wandelingen te doen, maar hiervoor moeten we eerst met de 4 x 4 een stukje naar boven rijden, het was een lastig begaanbaar pad, gelukkig komen we weinig tegenliggers tegen, passeren is hier best lastig. De wandelingen waren erg mooi, het bos is hier sprookjesachtig met veel mos aan de bomen. Wij hebben geen vogels gezien, maar wel mooie paddestoelen. En er was een heus uitkijkpunt. Al met al hebben we vandaag toch nog best veel gedaan.
Maandag 19 juni was het om 5.00 koffie en om 5.15 zou onze vogeltour beginnen. Ietwat later kwam een oudere man met een forse 4 x 4 voorrijden, dat bleek onze gids Marino te zijn. Doel van vandaag was eerst quetzals spotten, het heette niet voor niets de quetzal-tour,  en daarna zouden andere vogels aan de beurt komen. Niet veel later stonden we met z'n 3-en te turen naar avocado boom, overigens zijn de avocado's die de quetzal en de toekans eten kleiner dan die wij eten, in de hoop dat we een quetzal zouden zien. En jawel hoor, enige tijd later zaten we door een kijker naar een quetzal in de verte te kijken die achterna werd gezeten door een toekan. Echt bevredigend vond de gids het resultaat niet. En we verplaatsten ons weer terug naar ons hotel waar we al snel in de tuin de ene na de andere quetzal zagen met een toekan er tussendoor. Jochem's telefoon werd veelvuldig gebruikt om door de kijker van de gids foto's te maken. Natuurlijk maakte we ook met onze eigen camera's foto's. En toen was het 7 uur en tijd voor ontbijt, een fors ontbijt. Een uurtje later nam de gids ons mee naar Batsu. Dat is een privé-tuin waar ook veel vogels komen. Daar zagen we veel verschillende andere vogels. Na een tijd maakten we een wandeling door het regenwoud maar ook door de rest van de tuin. Aangezien San Gerardo de Dota zo hoog ligt groeit hier ook ander fruit, zo zagen we perzikkenbomen maar ook een grote appelgaard waar we van de boom een appeltje mochten plukken. Deze appels zijn ook populair bij de plaatselijke parkieten, die we dus ook veelvuldig zagen. Ook pruimen groeide daar, die we wel erg zuur vonden smaken. We verlieten de tuin en onze gids wilde ons graag toch nog een goede toekan laten zien. Tot op heden was dat in zijn ogen nog niet helemaal gelukt. Dus terug naar onze hoteltuin. We hoorde daar regelmatig iets op de daken van de cabines vallen, dit waren de pitten die een toekan uitspuwde als ie een avocado had verteerd. Dus er moest een toekan in de buurt zijn. En jawel hoor onze gids had 'm snel gespot met een avocado in zijn bek. En zo kwam onze tour ten einde. We liepen zelf nog een rondje langs de rivier, dronken nog een capuccino en gingen terug naar onze cabine en we toevallig nog een quetzal spotten in de tuin voor onze cabine. Het was inmiddels begin van de middag dus zouden nog veel kunnen spotten ware het niet dat het weer omsloeg. Echter, we hadden al voldoende gezien!
Dinsdag 14 juni zijn we toch maar vroeg op gestaan om nog een poging te doen om zelf de quetzal achter ons huisje te spotten. Blijkbaar was er gisteren een nieuwe lading gasten gearriveerd, het was druk in de tuin met mensen die een poging deden om de quetzal te spotten terwijl het gisteren erg rustig was. We werden beloond voor het vroege opstaan. Minimaal drie quetzals gezien, waarvan een met een zeer lange staart. Iedere keer als de quetzal zich verplaatste, ging iedereen in een rijtje hierachter aan. Wij met onze amateur camara vielen wel een beetje in het niet. Maar zelfs met onze amateur camara viel de quetzal goed vast te leggen.
Hierna gingen we op naar het ontbijt, deze was weer fors. Na goed gevoed te zijn, gingen we op weg naar onze volgende bestemming, de Orosi Vallei. Hiervoor moesten we eerst 1000 meter omhoog rijden en daarna weer ruim 2000 meter omlaag rijden. Onderweg kwamen we door Cartago en Paraiso, hier was het verkeer ineens hectisch, dat waren we niet echt meer gewend. Dit was even wennen en soms een beetje brutaal ergens voor manouvreren, maar we zijn zonder brokstukken op onze bestemming aangekomen. Het was nog vroeg, hier hebben we alleen onze bagage gedropt en zijn we een rondje door de vallei gaan rijden. We reden langs een meer, maar zagen geen goed punt voor een fotostop, totdat we een afslag namen naar een hotel/restaurant, dit was even 500 meter hobbelen, maar hier was een mooi uitzichtspunt, meteen maar even een koffiepauze gehouden. Hierna weer verder op pad.

Natuurlijk hebben we ergens weer een verkeerde afgenomen om de volgende Mirador te vinden.  De weg werd geblokkeerd door rotsblokken.  Het was even manouvreren om te keren, maar dat lukte. Een eindje verderop bleek het uitzichtspunt te zitten. Hier zaten twee mannen om de boel in de gaten te houden, echt werkverschaffing, wij waren op dat moment de enige die langskwamen. Vervolgens reden we naar het laatste uitzichtspunt, hier kwam net een horde schoolkinderen naar buiten, daarna was het gelukkig erg rustig. Het was een soort parkje met een mooi uitzicht over de vallei en vulkanen. 
Op weg naar de het hotel hebben we een stop bij de supermarkt gemaakt om nog even wat in te slaan. Inmiddels konden we inchecken bij het hotel. Kort daarna hebben we een rondje door het dorp gemaakt, het kerkje bezocht en een sapje gedronken met het uitzicht op een voetbalveld met toekomstige sterren van het Costa Ricaanse voetbal. Daarna zijn we weer langzaam teruggewandeld naar ons hostel.

Onze laatste echte dag in Costa Rica, vandaag stond als eerste de vulkaan Irazu op het programma. Dit betekende vroeg op, we hadden een tijdslot om 8.00 en met het verkeer in Costa Rica weet je het nooit. We moesten volgens de routeplanner weer door Paraiso en Cartago, de laatste hebben  weredelijk kunnen ontwijken, maar Paraiso is niet leuk om door te rijden. Het duurde allemaal langer dan gedacht, maar we waren een kwartier te vroeg bij de poort, onderweg hebben we een paar mooie uitzichten gezien. Bij de ingang zat de poort nog dicht. Er reed een pick-up truck langs en de man in de achterbak gebaarde dat we hem moesten volgen. Wij doen dat dan ook maar braaf, geen idee waarheen, maar het bleek naar het uitzicht op de sateliet krater van de Irazu te zijn. Die hadden we alvast te pakken. Bij de poort stond een man met een motor te wachten tot het acht uur was, hij hoefde alleen de poort voor de mannen die de kaartjes checkten en daarna mocht hij weer naar huis. Nadat we naar binnen mochten, kregen we commentaar op waar we de auto hadden geparkeerd en deze moest perse achteruit ingeparkeerd worden, aldus geen vrienden gemaakt met het mannetje wat toezicht hield op het parkeren van de auto's. 
Het was een drive-in vulkaan, je kon er zowat naar toe rijden. Het eerste pad was vrij kort en het tweede pad konden we met de auto op rijden. Het uitzicht vanaf de vulkaan was het mooist, de vulkaan zelf viel ietwat tegen, maar misschien zijn we in dat opzicht wel te verwend. Hierna nog een koffie met iets lekkers erbij gedaan gerund door personeel wat zich verplaatste in een ziekenwagen. 

's Middags hadden we nog een koffietour gepland. Het zou iets meer als een uur rijden zijn volgens de routeplanner, maar dit bleek een illusie. Het duurde meer dan twee uur en het verkeer in de grote stad is hier verschrikkelijk. Je wordt links en rechts ingehaald, overal rijden brommers en motoren tussen door. De regels voor het verkeer in Costa Rica zijn ons nog steeds niet helemaal duidelijk en je moet af en toe brutaal zijn, anders kom je er niet tussen. 
De koffietour was leuk en interessant, veel koffie kunnen proeven en de 2 mannen de tour begeleiden deden het goed. We moest vragen beantwoorden, en als we het goede antwoord gaven kregen we een zakje chocolade bonen. Jochem mocht koffie testen en Henrike koffiezetten onder vakkundige begeleiding. Hierna was het nog een klein stukje rijden naar ons laatste hotel vlak bij de airport en zat de reis er weer op, alleen de terugreis naar Nederland stond nog op het programma.