Tarcoles en Manuel Antonio

De volgende dag  vertrokken we al vroeg om op tijd te zijn voor de boot om 9 uur van Paquera naar Puntarenas. Nadat we een paar dagen geleden te laat waren, besloten we nu geen risico te nemen en stonden we al voor 8 uur in de rij voor de ferry. We waren nummer 2. We kregen een plastic kaartje wat ons het recht gaf tickets te kopen. En stonden als één van de eerste op de ferry. Na een overtocht van ruim 1 uur zetten we de reis voort naar Tarcoles, waar ons hotel zat. Puntarenas is een stad dat zijn naam eer aan doet en bestaat voor een deel uit een smalle punt die een aantal kilometers de zee in gaat. Het is een stoplichtenwalhalla waar je niet zomaar uit bent, maar eenmaal hierdoor gegaan, wachtte ons een fatsoenlijke weg. We hadden van het hotel doorgekregen dat we de GPS moesten volgen en dat we er dan zouden komen. Zo geschiedde. Echter op het punt dat de GPS zei hier moet je zijn, keken we tegen wat bomen aan. We kregen al een herbeleving van onze zoektocht in Montezuma. Toch maar een eindje doorgereden en door de oplettendheid van Henrike zagen we ergens onopvallend langs de weg de naam van het hostel. Wederom in een natuurrijke omgeving. De eigenaar sprak een beetje Duits en Spaans. En nam ons mee naar een huisje met een zwembad. We kregen wat instructie en een geplastificeerde kaart met alle info erop.

Na onze spullen gedropt te hebben,  zetten we koers naar de crocodile-bridge waar krokodillen te zien zijn. We parkeerden, betaalde 1.000 colonnes aan de parkeerwachter die onze auto bewaakte en ons ook nog wat andere snuisterijen probeerde te verkopen, en liepen de brug op. We waren hier 12 jaar geleden ook al eens geweest en volgens Henrike lagen hier toen veel meer krokodillen dan nu. Maar er lagen er in ieder geval een paar die activiteit vertoonden. Later in de middag deden we een boottocht waar we vogels en wederom krokodillen zouden zien. We wilden eigenlijk om half 4 een boottocht doen maar dat werd ons afgeraden vanwege de regenverwachting, we konden beter die van half 2 doen. Dat deden we dus. We zagen vogels, maar de boot vaarde hiervoor eigenlijk te snel. Wel bleven we stil staan bij de krokodillen Mike Tyson, Lady Gaga, Madonna, Rocky etc. Waar we vanuit de boot een selfie mee maakte. Na een uurtje begon het te regenen was het over met de pret, we zagen nog wat krokodillen maar de vogels werden schaarser. Na ruim anderhalf uur waren we weer terug op de plek van vertrek. We keerden weer terug naar ons hostel maar inmiddels stortregende het en zagen we geen hand voor ogen. We besloten onderweg bij een restaurant te stoppen om wat te eten, aangezien we geen zin hadden om in het donker en in de regen weg te gaan. We kwamen terecht bij een Costa Ricaans buffet waar je je "casado" kunt samen stellen, dat bestaat uit rijst, bonen, een stuk vlees, groentes en een drankje. Gelukkig was het wat minder gaan regenen. En konden we veilig naar huis rijden.

De volgende dag gingen we naar Carara maar niet eerst voordat we ontbijt hadden met een goed uitzicht op de tuin en de weide omgeving. We zagen nog ara's overvliegen. Na het ontbijt vertrokken we naar Carara National Park. We waren iets te vroeg dus moesten we nog even wachten. Eenmaal binnen zagen we een agouti, vogels, veel zwarte kikkers met fluoriseren groene vlekken en een uit de kluiten gewassen kip, leguanen en hagedissen. Daarna vertrokken we naar Quepos, volgens de navigatie 1,5 uur rijden maar door allerlei langzaam verkeer deden we er ruim 2 uur over. Onderweg stopten we nog bij een tankstation, hier in Costa Rica staat standaard een mannetje bij de pomp die de auto volgooit. Quepos is, in vergelijking met andere plekken waar we gezetten hebben, een "grote stad" aan de zee met eenrichtings wegen. Dus het was even zoeken voor dat we de juiste plek hadden gevonden. De straat hadden we relatief snel gevonden en we parkeerden bleek achteraf voor ons hostel. Een man deed nog moeilijk omdat we in zijn beleving te dicht bij zijn oprit stonden, dat bleek achteraf de eigenaar te zijn. We zagen een gesloten poort maar na navraag bleek dat we in de woning er naast moesten zijn. We werden door een Spaans sprekende dame geholpen. Waarna Henrike vakkundig de auto achteruit door de poort op het krappe terrein parkeerde.  Vervolgens gingen we de stad in, pinautomaten voldoende maar ook hier was het nog even zoeken naar de juiste automaat om onze cash aan te vullen.

Zaterdag 17 juni gingen we al vroeg naar het park Manuel Antonio. We moesten daar van tevoren al kaartjes bestellen via internet met een tijdslot. Wij hadden gekozen voor het vroegste tijdslot. Dit betekende dat we ons tussen 7 en 7 uur 40 moesten melden bij de ingang. We kwamen ruim voor 7 uur aan in Manuel Antonio maar we konden de ingang niet vinden. Een toevallig voorbij komende medewerker wees ons de weg, maar eerst de auto parkeren. Dat kostte ons 4.000 colonnes. Nu konden we richting  het park. In dit park mag je alleen herbruikbare flessen met water naar binnen brengen, dus geen standaard plastic flessen met water. Daarnaast mag je ook geen eten mee naar binnen nemen omdat mensen vaak dieren voeren. We moesten nog een kwartiertje wachten voordat we naar binnen mochten. Onze tas werd gecontroleerd op eten en water en toen kon onze zoektocht naar wild beginnen. Het eerste deel van het park bestond uit mangrove, op een enkele vogel na zagen we niet veel. Verderop zagen we regenwoud, wat vogels en een aap. Al snel kwamen we bij een aantal standjes uit waar nog niemand was omdat we kennelijk zo vroeg waren. Helaas waren een aantal uitzichtpunten afgesloten maar daar kwamen pas achter toen we de weg naar het uitzichtpunt hadden afgelegd. Was handig geweest als dat even van tevoren was gemeld maar dat terzijde. Toen we van de eerste strandjes terugkwamen zagen we veel mensen op 1 plek staan om hoog turen. Dat betekent vaak dat er iets bijzonders in de boom zit, en jawel daar zat een luiaard. Na onze watervoorraad te hebben aangevuld en de nodige foto's te hebben gemaakt gingen we verder na een aantal uitzichtpunten die wel open waren. Dit was een glooiend wandelpad dat met het warme weer toch een opgave was. We sloten het park af met een bezoekje aan de waterval. Na 6 uur wandelen in het park vonden we het wel welletjes. Hierna was het tijd voor ontspanning, lekker eten en de dag vloog weer om.