Heliconia's/Cano Negro

Na 2 nachten Torteguero was het tijd voor onze volgende bestemming Chaves, in de buurt van Puerto Viejo Sarariqui. Na wat research waren we tot de conclusie gekomen dat dit weleens lang zou kunnen duren, eerst boot, dan bus, dan nog een bus en vervolgens een taxi om onze huurauto op te halen. Met goede moed begonnen we onze reis met de boot naar La Pavona. Op zich niet zo heel spannend ware het niet dat waterstand heel laag staat en dat dat voor een boot niet echt handig is. De schipper moest dan ook echt z'n best doen om door de rivier te varen. Na ongeveer een uur kwamen we aan in La Pavona. Bleek er geen bus te rijden, maar Henrike had een collectieve taxi weten te regelen en na een kort gesprekje kon hij ons voor een schappelijk prijsje, lees voor hem heel aantrekkelijk bedrag ons rechtstreeks naar Alamo in Guapiles brengen waar we onze huurauto ophaalde. Het was wel even proppen en met maar met Jochem in de achterbak paste het prima. Scheelde weer een hoop gedoe en veel tijd, zoveel tijd zelfs dat we om half 10 al bij Alamo waren terwijl we formeel de huurauto pas om 10 uur konden ophalen. Het bleek geen probleem te zijn. En voor we het wisten zaten we in onze witte Suzuki Vittara. We kregen nog wat instructie en voor we het wisten waren we opweg naar Chaves. Ons hostel heette Heliconias Island, en zoals veel hostels hier geen adres maar een korte beschrijving van waar het was. Wat lastig voor de navigatie, maar wij tikten de dichtsbijzijnde grote plaats in en gingen op weg in de hoop tijdig de juiste bordjes te vinden. Dit was nog wel een zoektocht maar met wat draai en keerwerk reden we een zijweg in de zich achtereenvolgens transformeerde van asfaslt weg in zandweg met keien, in zandweg alvorens we over een graspad dat zo smal was dat je niet kon keren en achteruit terug moest rijden. Vervolgens moesten over een smalle loopbrug over een keienpad  naar de receptie. Daar werden we door een man, die het complex overgenomen had van een stel dat meegedaan had aan "Ik vertrek", ontvangen die ons naar onze kamer bracht in een tuin met giga veel bloemen, beesten en groen. Niet een tuintje maar echt een tuin waar je een tijdje in kunt wandelen. Maar eerst moesten we naar Puerto Viejo Sarariqui aangezien onze cash aardig was geslonken. Henrike stuurde onze Vittara handig achteruit het graspad af opweg naar pinautomaat.  Gelukkig waren er in Puerto Viejo voldoende pinautomaten dus dat probleem was ook zo gefixt. 's middag liepen we in de tuin waar veel te zien was, veel bloemen en groen dat opvallend goed onderhouden was.
De volgende dag was het tijd om Heliconia Island te verlaten. Maar niet alvorens we nog een rondje door de tuin hadden gemaakt en hadden ontbeten. Rond een uur of 8 zetten we de auto in z'n achteruit om op weg te gaan naar Tirimbina Reserve. Een dik half uur later kwamen we daar aan en liepen we richting de receptie om een kaartje te lopen. Een medewerker van het reserve kwam ook net aan en liep voor ons en wees met z'n hand en zei toekan... huh waar dan. Hij wees ons het beest aan. Het blijkt maar weer dat vogels spotten toch een vak apart is. In het park zelf hadden ze 3 loopbruggen. We spotten veel kikkers zoals een rode, een zwarte, een beige, iets groens. Maar ook 4 motmots (vogels), talloze insekten en hagedissen. Op zich niet slecht. Hier waren we de hele ochtend zoet mee. Daarna zette ons reis door naar Cano Negro. Een kleine 3 uur rijden. De reis verliep voorspoedig tot zo'n 20 km voor bestemming. Toen kwamen we op asfalt en stenen met veel gaten terecht. Behendig stuurde Henrike om alle gevaren heen en bereikten we Cano Negro.
We waren de enige in het hostel. Geen internet op de kamer en een koude douche, dat was overigens niet aan de prijs af te zien. Maar 3 toekans in de tuin vergoedde veel.
Vrijdag 9 juni stond een bootexcursie op het programma, deze hadden we via de mail geboekt en we zouden de gids ontmoeten op een meetingpoint. Gelukkig is Cano Negro een gat van niks, maar voor de zekerheid hadden we gisteren toch maar even gekeken waar het ongeveer zou zijn. Weer vroeg op staan, de boottocht zou om 6.00 starten. Het blijkt dat we de enige gasten zo ongeveer zijn in Cano Negro, dat is dus lekker rustig. Cano Negro zou nu normaal gesproken een wetland  gebied moeten zijn, maar vanwege de droogte is het meer een soort rivier. Samen met een gids Renato en bootbestuurder Chu Chu gingen we op pad. Renato legde al vogels die wij zagen zorgvuldig in een app vast zodat we later terug konden zien wat we gezien hadden. Ook had hij een laser om aan te wijzen waar de vogels zaten. Best handig. De bootbestuurder Chu Chu bleek arendsogen te hebben, zoveel hij zag, kleine en grote beesten. We zagen vogels, nog meer vogels, leguanen, nog meer leguanen, apen, kaaimannen, nog meer kaaimannen en  schildpadden. Maar we wilden ook graag een luiaard zien. Gedurende de boottocht werd er gespeurd naar luiaards en opeens had Chu Chu er één gevonden. Hoe hij die zag, we weten het niet, maar het was effe zoeken voor wij hem gevonden hadden. Onderweg kregen we ook nog te horen waren we niet moesten gaan eten in het dorp, dat restaurant was niet natuurvriendelijk, en waar wel moeten gaan eten. Ze deden hun uiterste best om zoveel mogelijk te laten zien en de excursie duurde anderhalf langer dan gepland, 6 en half uur. Uiteindelijk kwamen wij uit bij een grote uitkijktoren waar we heel Cano Negro konden overzien. Renato vertelde ons dat 800 hectare grasland normaal gesproken al onder water hadden moeten staan. Ook hoorde we dat een Duits bedrijf een groot stuk land had gekocht om bomen op te planten zodat ze CO2-rechten kunnen verkopen. Na de excursie hadden we trek gekregen, het ontbijt bestond uit liga en sultana, aangezien we zo vroeg op pad gingen. Dus op zoek naar eten. Bij het haventje werd een restaurantje gerund door een oud stelletje. Op advies van de gids hier gegeten. Communicatie ging niet altijd even soepel, zij spraken alleen spaans, maar het eten was prima. Hierna verder wat gerelaxed en ons verslag bijgewerkt.