San Francisco naar Bend

Hoi allemaal, wij zijn op vakantie, deze keer is de bestemming Amerika.​ Hieronder het reisverslag van de afgelopen dagen.

Dag 1

Vanmorgen heel vroeg opgestaan, we moesten om half zes bij het station staan, alwaar de KLM ons op zou pikken. Hij was precies op tijd en de reis naar Schiphol ging zeer voorspoedig. We hadden lange rijen op Schiphol verwacht, maar dit viel alleszins mee, na een uur waren we door alle controles heen en was het tijd voor koffie. Het boarding ging ook voorspoedig, maar helaas was er met de bagageband van het vliegtuig iets mis, waardoor het nog een uur wachten was voordat we konden vertrekken, maar het vliegtuig had extra brandstof aan boord waardoor hij wat sneller dan normaal kon vliegen om zo de verloren tijd in te halen, dit lukte ook aardig alleen was het vrij druk op het vliegveld van San Francisco, waardoor we daar een paar extra rondje mochten vliegen voordat we konden landen. Voor de douane stonden lange rijen. Er waren wel veel loketten open maar het schoot niet echt op. Als je Amerika in wil wordt je onderworpen aan een interview en dat kost tijd. Het begint streng en zakelijk met de vraag wat je komt doen en wat je job. Zo ook bij ons, toen Henrike werd gevraagd wat ze deed en onschuldig antwoordde “data analist”, volgde direct bits “what data”, toen ze cancer data antwoordde vertrok het gezicht van de douanier en was Jochem aan de beurt. Op de vraag wat hij deed, antwoordde Jochem “Lean consultant”, de douanier begreep het niet en keek Jochem onbegrijpelijk aan. Toen hij “I improving processes in companies” antwoordde, kwam er meteen een “ah, you get rid of people”. Vervolgens werd het een luchtig gesprek waarna onze vingers en duimen werden gescand en moesten we in de camera kijken. Toen Jochem nets iets te lang in de camera keek, zei de douanier het is genoeg, waarop Jochem antwoordde maak je geen film dan. Waarop de douanier gevat zei dat hij gevoel voor humor had en dat dat heel belangrijk was. Daarna mochten we Amerika in. Nu op zoek naar de auto. Nadat dit ook geregeld was, konden we op pad. Dit ging helaas niet helemaal vlekkeloos, een paar keer verkeerd gereden door San Francisco, zelfs met navigatie, we moesten even wennen aan de wegen en de aanduiding op de wegen. Highway 101 was net een sjoelbak waarbij er zo maar een baan kon verdwijnen en weer kon bijkomen en auto’s elkaar links en rechts inhaalden. Maar na een klein uurtje toch bij onze eerste overnachtingsplek aan in Mill Valley, een klein plaatsje vlakbij San Francisco.

Eerst maar inchecken en daarna maar eens op zoek naar een winkel voor wat boodschapjes en een snelle hap. We voelden ons nog best fit na zo’n lange dag en besloten om op zoek te gaan naar een uitkijkpunt  voor de Golden Gate Bridge. Maar helaas de weg er naar toe was afgesloten. Hierna kwamen we eerst nog in de file te staan en zijn toen op zoek naar een alternatieve route gegaan. Die was er, klein beetje om, maar hierbij kwamen we bij een ander mooi uitkijkpunt, bij alle uitkijkpunten was het erg druk en moeilijk om een parkeerplekje te vinden. Gelukkig was de mist opgetrokken, ’s middags toen we over de brug reden, zat hij nog in de mist. Hierna maar terug gegaan naar onze locatie en hebben we verder niet zo veel meer gedaan.

Dag 2

Vandaag kennis gemaakt met Amerikaans ontbijt bij ons Motel: veel zoetigheid en geroosterde bagle met koffie en thee. Daarna gingen we naar San Francisco. We hadden geen zin om met de auto te gaan, dus maar de bus gepakt. We konden een kaartje kopen waarbij we halverwege uit konden stappen en dan binnen een bepaalde tijd weer verder met het traject. Uitgestapt bij de Golden Gate Bridge, het was erg mistig en nog erg fris. Na wat foto’s te hebben gemaakt, zijn we weer verder gegaan met de bus tot ergens in San Francisco. Vanuit hier zijn we naar Chinatown gelopen, wel grappig om hier door heen te lopen. Vervolgens zijn we naar de Coit Tower gelopen, vanuit hier had je een mooi uitzicht over San Francisco. We moesten even wachten voordat we met de lift omhoog konden, er konden maximaal 14 personen per keer in de lift, maar toen we terugkwamen was de rij al twee keer zolang. Hierna zijn we doorgelopen naar Fishermans Wharf, het is in San Francisco wel steeds omhoog of naar beneden, om de zeeleeuwen te bekijken. Het was vrij druk overal, het was natuurlijk ook zondag. Toen dachten we op zoek te gaan naar de juiste bushalte voor de bus terug, maar helaas we konden geen bushalte vinden voor het juiste busnummer, blijkbaar rijdt de bus een andere route dan op het kaartje staat aangegeven, na drie pogingen hebben we het maar opgegeven. Uiteindelijk maar besloten om dan maar door te lopen naar de Golden Gate Bridge en vandaar de bus maar te pakken. Gelukkig was dit maar een kleine vier kilometer extra lopen, maar wel een wandeling met uitzicht op de Golden Gate Bridge. De brug was nog steeds in nevelen gehuld. De bus gepakt en lekker indiaas gegeten.

Dag 3

Vandaag stond Muir Woods op het programma en een autoritje van meer dan drie uur naar onze volgende bestemming.  Eerst nog weer een lekker Amerikaans ontbijt, waarbij we de eerste anti-Trump stemmer hebben ontmoet. Die dacht dat Amerikanen nu niet zo welkom meer waren in Europa, maar van ons mag ze gewoon blijven komen.

Aangezien we redelijk op tijd daar waren, anders wordt het parkeren wat lastiger, het is blijkbaar een zeer populair park, mochten we nog gratis het park in. Het was al redelijk druk. De meeste mensen doen maar een klein stukje van het park, waar mooie brede paden zijn, het geciviliseerde stuk. We gingen iets verder de woods in. In Muir woods staan zeer grote Redwood bomen. Het was een aardige wandeling, stukje omhoog wandelen en via de andere kant weer langzaam naar beneden, onderweg eekhoorntjes en herten gezien, gelukkig kunnen we die ook in Nederland zien. Bovenaan was het aan de ene kant zonnig en aan de andere kant erg mistig. Dus het uitzicht was een beetje beperkt door de mist.

Hierna stond een ritje van drieenhalf uur op het programma, gelukkig hebben we het verkeer en de navigatie een beetje in de smiezen en ging het zowaar in een keer goed. Onze bestemming was Red Bluff, een slaperig Amerikaans plaatsje waar niet zo veel te beleven valt. Ze hebben jawel een Rabobank en een zeer grote Wal Mart, dus zijn we hier maar eens langsgegaan om het een en ander voor morgen in te slaan. Ook de auto van benzine voorzien, dit ging niet helemaal soepel maar het is gelukt. Betalen met een pinpas blijft lastig. Als je cash wil betalen, moet je eerst een bedrag voorschieten en als je te veel hebt gegeven, krijg je dit weer terug. Nog lekker bij de Mexicaan wezen eten en de dag was weer vol.

Dag 4

Vandaag stond Lassen Volcanic National Park op het programma. Vanaf Red Bluff was het een uurtje rijden, helaas duurde het wat langer, ze waren met de weg bezig. Het was even wachten voordat we verder konden, ongeveer een half uur oponthoud, maar ja dit is niet zo erg als je bedenkt dat er een ouder vrouwtje de hele dag in de brandende zon met het stopbord moet staan. Zal wel de invloed van Trump zijn dat ze met de wegen bezig zijn.

We hadden gisteren een pas gekocht waarmee we alle parken kunnen bezoeken, dus deze even laten zien aan de man die in het hokje bij entree van het park zat en we konden weer verder. We waren verbaasd dat er her en der nog steeds sneeuw lag, terwijl het absoluut niet koud was. Maar het uitzicht op sommige punten was er niet minder om. Vanwege het feit dat er nog steeds sneeuw lag, waren sommige wandelingen nog gesloten, net degene die we hadden uitgezocht. Dan maar op zoek naar een andere wandeling, al was deze ook al met een detour omdat ook een deel van de wandeling gesloten was, maar uiteindelijk bij een mooie waterval, Kings Creek Falls, uitgekomen. In het park stikt het van de eekhoorntjes, maar als je er een paar op de foto hebt gezet ben je ze ook wel weer zat. Verder zagen we spechten en vliegjes die een of ander knetterend geluid maakte.

Het weer is hier goed, we hoorden op de radio een weersvoorspelling: “Weather forecast: Sunny. For the next 7 days also sunny.” Kort, bondig en duidelijk dus.

Toen we het park uitkwamen moesten we nog zo’n 3 uur rijden, dat schiet niet erg op als je maximaal 65 mijl per uur (105 km/u) mag. De wegen zijn hier over het algemeen goed, dus we weten niet precies over welke slechte wegen Trump het heeft.

Dag 5

Om 6u15 stonden we op omdat we op tijd in Crater Lake National Park wilde, in dit park staat een kratermeer centraal van meer dan 400m diep. Rond het meer loopt een weg en kun je wandelingen doen. Er zijn ook pinacles (spitsen punten) die in de loop van de tijd zijn ontstaan. Als je vroeg bent kun je ook nog even ongestoord foto’s maken zonder dat je gestoord wordt. Het was niet zo’n diverse park maar wel mooi om te zien. Naar een uurtje of 4 gingen we weer het park uit. Onderweg wilde we nog naar een ander vulkanisch park waarvan we hele mooi foto’s hadden gezien op internet, maar de toegangsweg werd geasfalteerd maar was nog niet helemaal af. Het leek ons niet zo’n goed idee om onze huurauto te “zandstralen” dus besloten we naar een ander wat minder spectaculair park te gaan: Lava Lands. Het klinkt een beetje als plopsaland, maar toch net ietsje anders. Al vermoedde de lezende dame aan de toegangspoort al dat het niet een veel bezocht park was. Wat ook wel klopte. Het was niet druk, een aardig park voor tussendoor waar je door een lavalandschap liep. Maar na dik een half uur verlieten we alweer het park op weg naar ons motel. Dat navigatie je niet altijd brengt waar je wezen moet, bleek maar weer eens. We strandde op een parkeerplaats bij een supermarkt waar volgens de navigatie ons motel moest zijn. Niet dus, bleek het naar ff puzzelen 50 meten om de hoek te zitten. Langs een drukke doorgaande weg maar daar hebben we niet veel last van. De eetgelegenheden zijn in de directe omgeving wat beperkt  en zo belandde we bij “Five guys, burgers and fries”. Burgers en frieten stonden op het menu. Na onze bestelling gedaan te hebben kregen we een nummertje en was het wachten tot dat onze bestelling klaar was. Gedurende het wachten speelde er een bijzonder fenomeen af, iedere keer schreeuwde een man alsof ie op de markt stond het nummer door de zaak met een zelf verzonnen tekst, als die persoon niet snel genoeg kwam, werd kortaf in een intercom het nummer nog geroepen. En jawel, toen was onze bestelling klaar: “number 33, I have food for you”. Echt Amerikaans eten, burger met frietjes, maar wel tien keer beter als bij de McDonalds.