Bend, Idaho City, Eclips

Dag 6

Vandaag hadden we een actief dagje op het programma staan, veel wandelen. Dus maar weer vroeg opgestaan. Na het ontbijt, bestaande uit bagles en muffins, heel gezond, maar weer op pad. Het weerbericht gaf aan dat het weer zonnig werd, maar dat het zicht beperkt kon worden door de rook van een bosbrand ergens in de buurt. Eerst stond een bezoekje aan het Smith Rock Park op de kaart, dit ligt ongeveer 26 miles boven Bend. Bij het visiter center gaven ze aan dat je ook ratelslangen kon tegenkomen, dat feitje hadden we net niet willen weten. Het was een mooie wandeling, met een klimmetje van 224 meter. We werden beloond met een mooi uitzicht op het park zelf, de weidse uitzichten van besneeuwde bergen waren iets minder, waarschijnlijk door de rook. Maar ondanks dat was het meer dan de moeite waard.

Na Smith Rock Park zijn we naar de andere kant van Bend gereden, hier ligt een scenic highway met uitzicht op bergen en meren. Eerst maar weer eens langs het visiter center, deze zijn bij elk park of attractie wel te vinden en altijd even vriendelijk. Wij dachten we gaan het toch maar proberen en hopelijk zien we op de top van de berg nog iets. Het was een klimmetje van ruim vierhonderd meter omhoog, dus het was wel te hopen dat we iets zagen. Het was inmiddels behoorlijk warm, toch maar begonnen aan het de wandeling. Na ruim anderhalf uur omhoog wandelen tussen dennenbomen, we hebben er inmiddels zoveel gezien, kwamen we op de top. Gelukkig was het uitzicht goed en mooi. Hierna nog een klein stukje verder langs deze scenic highway gereden en daarna maar langzaam terug naar Bend.

Hier nog maar wat boodschappen gedaan, we wilden ook gaan pinnen, maar dat ging nog niet zo soepel, bij de ene was het geld op en bij de ander werd de pas niet geaccepteerd, dus maar even zoeken waar nog meer automaten zaten. Op weg naar de volgende pinautomaat, met de auto, wilden we ook nog tanken, het bleek dat ze niet zo goed hadden nagedacht over het feit dat er zoveel toeristen op het moment de omgeving aandoen, vanwege de eclips, dus de regular was al uitverkocht, dan maar shell V power tanken,  dit was het enige wat ze nog hadden, een uur later bleek dat ze dichtzaten omdat ze helemaal geen benzine meer hadden. Na het pinnen, zijn we bij de Chinees gaan eten. We waren de enige gasten, dit deed heel gezellig aan. Degene die onze bestelling opnam, begreep niet helemaal wat we wilden drinken, waarschijnlijk was zijn engels niet helemaal goed, dus kwam er een andere man, speciaal om onze drankjes op te nemen. We hadden voor het eten een menu besteld. De ober vroeg uitdrukkelijk of dit alles was, Henrike begon te twijfelen of we dan wel genoeg kregen, maar dit was geheel ongegrond, we kregen een bord met fried rice, een bord met gefrituurde lemon kip en een bord met veel groenten, vlees en garnalen. Meer dan genoeg en er zaten veel groenten tussen, dus nog gezond ook, als je de gefrituurde kip niet meetelt.

Dag 7

Het nieuws gaat hier alleen maar over de solar eclips en Trump, iets anders horen we niet. De solar eclips is helemaal een hype, vanaf vandaag reizen we door het eclips gebied en overal worden voorbereidingen getroffen voor de eclips. Je kan het zo gek niet bedenken. Ze zijn er hier helemaal klaar voor. Op sommige plekken hebben ze een Eclips-bus, in natuurparken zetten ze hekken klaar om het een en ander af te zetten, er staan matrix borden met waarschuwingen voor files en dat je niet in de berm mag parkeren, er zijn speciale eclipsparkeerplaatsen om nog maar te zwijgen van de vele lezingen en andere activiteiten die speciaal voor de eclips worden georganiseerd.

Vroeg opgestaan, vandaag stond het John Day Fossil Monument op het programma, een park wat uit meerdere delen bestaat. Op weg er naar toe zagen we voor de veranderingen weer veel dennenbomen. Het was een kleine twee uur rijden naar het eerste deel van het park, Painted Hills, hier hebben we een kleine wandeling gedaan, het uitzicht op de Painted Hills was erg mooi en kleurrijk. Het andere gedeelte Sheep Rock lag een klein uurtje verder. In Sheep Rock verschillende kleine wandelingetjes gedaan. Zag er zeer bijzonder uit.

Onze eindbestemming voor vandaag was John Day, een leuk klein Amerikaans plaatsje. Hier hebben we nog wat rondgestruind, werden we zo ongeveer gezegend door een zeer kleurrijke dame, die ooit in Amsterdam was geweest en die zich de wallen nog zeer goed kon herinneren.

Ook dit plaatsje is in de ban van de eclips, alleen was het in het restaurant nog niet zo druk als ze verwacht hadden. Ze hadden zeer veel voedsel ingeslagen, alleen waren de mensen er nog niet om het op te eten. Het is bijzonder, alle accomodaties zitten vol, maar dit zie je niet terug op straat en in de restaurant. Jochem dacht een kleine pizza te bestellen, small, maar het bleek een redelijk grote pizza te zijn. Het avondeten is hier altijd veel, hoe klein je de portie ook besteld. Dus ons buikje zat weer vol.

Dag 8

Vandaag hadden een lange rit naar Idaho City voor de boeg. Een rit van ongeveer 4 uur. Vele lange rechte wegen, te beginnen volgens de navigatie met 184 km rechtdoor met hier en daar een slinger, kleine dorpjes waar je voor je het weet door heen bent en veel boerenlandschappen. Langs de weg staan borden met “Journey through Time” erop en inderdaad had je hier en daar het gevoel alsof de tijd stil had gestaan. Onderweg passeerde we een tijdzone en zo werd onze dag spontaan een uur korter. Na twee uur was het tijd voor een kleine stop, tot onze verbazing was hier gratis koffie met een brownie te krijgen. We hadden nog niet ontbeten dus dit kwam goed uit. Waarschijnlijk een actie van de kerk. Het donatiepotje stond naast de koekjes, maar een kleine donatie gegeven.  Onderweg nog gestopt bij een klein parkje bij een meer, Deer Flat Wildlife Refugee, waar veel vogels zouden moeten zitten, kleine wandeling van vier kilometer gedaan. We hebben twee vogeltjes gezien en dat was het wel, na alle parken die we hadden bezocht viel deze een klein beetje tegen, wel even lekker gewandeld. Daarna verder op weg naar Idaho City, dit is een plaatsje waar de tijd heeft stilgestaan, een oase van rust. Of zoals op een bord stond “Entering vacationland visit fabulous Idaho City, where the streets are paved with gold”. We waren hier redelijk op tijd, eerst de auto maar volgetankt. Je weet het maar nooit met de eclips in het vooruitzicht. Daarna wasmiddel gekocht en muntjes gewisseld want de droger en wasmachine lust hier alleen maar quarters. Van een aardige dame die tevens haar was deed, kregen we nog wat doekjes voor de droogtrommel. Na een goed uur naar draaiend textiel te hebben gekeken was de was weer gedaan. Tijd voor een ijsje, laat dat je wel weg want zelfs small is hier nog groot. Henrike kreeg een ijsberg waar een ijsbeer de hik van krijgt, Jochem probeerde iets nieuws: kersenijs met expresso erover heen. Ja, het staat echt op de kaart en het viel nog niet tegen ook. Het eten werd naar dat ijs nog een uitdaging. Maar de doggyback bood uitkomst, lunch voor de volgende dag. Overigens was het in restaurant wederom niet druk, je zou het drukker verwachten.

Dag 9

Vandaag hebben we een rustdag. Voor de verandering hebben we uitgeslapen, gefacetimed met het thuisfront. Ons hotel heeft een grote veranda waar we lekker rustig hebben ontbeten. Een rondje door het dorp gemaakt, Jochem heeft zijn eclips t-shirt gekocht dat ter plekke werd geproduceerd en verder staat er vandaag niet zoveel op het programma. Immers we zijn in Vacationland!

Dag 10

Vandaag is het de dag van de eclips. We wilden de eclips in het dorpje Stanley (zo’n 150 inwoners) bekijken, dit was nog ongeveer twee uur rijden van Idaho City, we hadden gehoord dat ze zo’n 30.000 mensen in Stanley verwachten, dus wij maar voor dag en dauw opgestaan en om iets voor half 6 ’s ochtends vertrokken we. Het eerste stuk was een zeer bochtige weg, dit stuk mochten we afleggen in het donker, onderweg geen enkele lantaarn, het was af en toe een beetje voorzichtig doen in de bochten. Het was niet druk op de weg en we hadden dus geen last van eclips-files. Na twee uur kwam Stanley in zicht, het bleek reuze mee te vallen met de drukte. Er waren nog genoeg parkeerplekken te vinden. Eerst maar de auto weer volgegooid met benzine, na de eclips hadden we nog ruim vijf uur rijden voor de boeg naar West-Yellowstone. Aangezien er zo’n gekkenhuis werd voorspeld, dachten we vol is vol. We hadden een parkeerplaats uitgekozen net buiten Stanley midden in de natuur. Hierna was het even wachten tot kwart over tien voor de gedeeltelijke verduistering begon. Sommige mensen hadden afgelopen nacht in de auto geslapen, andere hadden bedjes bij zich, waarin ze liggend de eclips konden bekijken. Het zag er bijzonder uit op de parkeerplaats. Rond kwart over tien hoorde je gelijk iemand roepen, het is begonnen. Voor de totale verduistering duurde het nog een uur langer. De zon was zeer goed te zien, dus de verduistering was ook goed te zien. Wat dat betreft werkte het weer goed mee. Een paar minuten voor de verduisteringen voel je het kouder worden en werd het steeds donkerder. Bij de totale verduistering was de corona goed te zien. In het echt nog mooier dan op de foto’s. Het was helemaal geweldig. Alleen werden we door een paar mensen boven op een berg tijdens de totale verduistering getrakteerd op een halleluja/Jezus gezang.

Zodra de totale verduistering voorbij was, pakten de eerste mensen hun boeltje al weer in en vertrokken. Na een klein half uurtje zijn we ook vertrokken, onderweg nog af en toe gestopt om te kijken. We hadden nog ruim vijf uur voor de boeg. Het eerste stuk van de rit was nog interessant, het tweede gedeelte was erg saai. Er kwam geen eind aan. Helaas kregen we een klein uur van de aankomst in West Yellowstone te maken met file. Hierdoor hebben we drie uur vertraging opgelopen en arriveerden we net voor negen in bij ons motel. Snel inchecken, wat eten, douchen en het was bedtijd.