De heenreis naar Indonesië

Het is weer zover, we zijn begonnen aan een 4-weekse vakantie in Indonesië. Sumatra en Java om precies te zijn. Donderdag 11 oktober begon onze reis. Allereerst naar Schiphol toe om eerst de baggage in te checken. Hier stond een vrolijk mannetje van Malaysia Airlines iedereen naar de juiste plek te delegeren om vervolgens iedereen ook weer de juiste kant uit te sturen. 2 maal 11 kilo was ons resultaat. Henrike schrok zich rot, dit kan niet. Ben ik niets vergeten, ik heb normaal meer bij. Een snelle analyse leerde dat e-reader al zeker een kilootje of 2 gewichtswinst had geboekt. Geen papieren boeken maar digitaal schijnt het geheim te zijn. Komende weken zullen we echt merken of dat klopt.

Ook de paspoort controle en de bodyscan gingen voorspoedig. Even staan in een of ander rond ding, handen omhoog en luttele ogenblikken later volgde er een plaatje met gele vierkantjes op een computer waar vervolgens iemand  ging voelen om vervolgens een soort hints op gevoel te doen. Zo bleken mijn papieren zakdoekjes  niet door de bodyscannner te zijn geconstateerd waarna een man van de beveiliging na even voelen zei, aha zakdoekjes.

Het vliegen ging voorspoedig. We gingen eerst naar Kuala Lumpur. Hier kwamen we om 6  uur ’s ochtends aan waar we op een uitgestorven vliegveld 3 uur moesten wachten op onze aansluitende vlucht naar Medan. Het enige opwindende was een “luie” stoelen waarop je kon gaan liggen.

De vlucht naar Medan stelde net zoveel voor als het vliegveld van Medan, niet veel. 40 minuten vliegen om vervolgens te landen op een vliegveld zonder gate en een klein zaaltje waarin je opgevangen werd voor de formaliteiten. Een man verwees ons naar een loketje naar een loketje waar vervolgens een vrouw verscheen waar we onze formulieren moesten laten zien die we hadden ingevuld en de paspoorten natuurlijk. Enkele stempels, bonnetjes en 50 dollar later waren we in het bezit van iets wat recht gaf op een visum. Op naar het volgende loketje ernaast. Een man begon enthousiast met Henrike’s paspoort waarna hij het paspoort teruggaf en vervolgens zijn collega riep. De man nam het werk over waarna de andere man opzichtig in het loket een sigaret begon te roken. Henrike’s paspoort moest weer terug, er gebeurde een paar handelingen die we niet konden volgen maar uiteindelijk kwamen in het bezit van een visum in de vorm van een mooie blauwe sticker in het paspoort. Op naar de douane, aangezien wij de enige westerlingen waren in het vliegtuig leverde ons dit een plaats achter in de rij op. Toen aan de beurt waren werd er demonstratief wat stempels gezet, de arrivalkaart ingehouden en konden we onze handbagage laten scannen en de rugzaken van een lopende band afhalen. Aangezien we de enige westerlingen waren leverde ons dat aandacht op van vanalles wat iets wilde verkopen. Vooral van taxichauffeurs. Eentje wilde ons wel wegbrengen naar het busstation voor 150.000 roepies, wat hij niet wist was dat wij wisten dat een ritje maximaal 75.000 roepies mocht kosten. Dus hij viel snel af. Uiteindelijk kochten we bij een loketje een kaartje voor de taxi voor 70.000 roepies en werd er gediscussiëerd wie ons weg mocht brengen en, ook niet onbelangrijk , met welke auto. We liepen van taxi naar taxi en weer terug en uiteindelijk kwamen we in een mooie lichtblauwe Honda terecht. De taxichauffeur probeerde ons nog te overtuigen dat hij ons beter naar Bukit Lawang kon brengen i.p.v. de bus. Helaas voor hem kozen we voor de bus. Op het bustation aangekomen werden we door taxichauffeur bij een minibusje afgezet wat naar Bukit Lawang gaat. Het is wel weer even wennen aan het verkeer in Indonesie, ten eerste rijden ze hier links en ten tweede komt het verkeer van alle kanten voorbij scheuren. Het getoeter kon dan ook niet uitblijven.

Het eerste aanbod om in Bukit Lawang te komen was 50.000 roepies per persoon, toen we zeiden dat we dan nog wel even ergens anders gingen kijken, zakte de prijs naar 20.000 roepies per persoon. Bij het betalen kregen we te weinig geld terug. Maar dat werd uiteindelijk na enig aandringen snel gecorrigeerd. Uiteindelijk vertrokken we en stapten onderweg mensen in en uit. Op het eind stapte iemand in die gids bleek te zijn. Hij vertelde ons over de mogelijkheden en wees ons de weg in het dorp. Uiteindelijk vonden we een hostel en boekte we een 2-daagse jungle trekking waar hopelijk veel oerang oetangs en ander gedierte zullen zien.

We zitten op het moment op de veranda voor ons huisje en genieten van de eerste regenbui in Indonesië. Zodadelijk nog even wat eten en dan vroeg onder de wol. Kijken of we een beetje kunnen bijslapen na de vermoeiende reis en weer fris en fruitig zijn voor morgen.