Metro, Chinese vrienden, pinacles, hotpot, kampvuur.

Hallo allemaal,

Zoals aangekondigd ben ik weer op vakantie. Hierbij mijn eerste belevenissen.

Maandag 1 december 2014

Inmiddels zit ik (Jochem) in Zuid-China. De vlucht is goed verlopen. Het vliegtuig zat niet vol, het eten was acceptabel (wel weinig snacks) en het personeel vriendelijk. Na ruim 10 uur vliegen kwam ik om half 7 's ochtends locale tijd aan in Guangzhou. Vervolgens een stukje met de bus en voordat ik het wist stond ik in de rij voor de douane. Daar liepen douane beambte in uniform en pet rond met mensen die ze gewoon spontaan vooraan in de rij zette zodat ik voor ik het wist weer een paar plekken naar achteren stond. Waarom wist niemand.

Nadat ik uiteindelijk moeiteloos de douane door was, was het zaak om mijn bagage te zoeken, die zou op band 5 liggen maar lag op band 1, tsja het blijft opletten. Vervolgens liep ik nog langs een controle post en ging ik op zoek naar een pin automaat. Normaal is dat zowat het eerste wat je op een vliegveld ziet, maar niet in Guangzhou, dus vragen maar. Naar talloze goed bedoelde antwoorden die vaak uit beleefdheid werden gegeven i.p.v. dat ze het echt wisten, kwam ik uiteindelijk bij rijtje van 3 pinautomaten waarop alle internationale logo's opstonden. Geen probleem zou je denken, helaas mijn kaart werd zonder pardon uitgespuugd. Gelukkig had ik nog wat Chinees yuans van 12 jaar geleden. Dus het hostel kon ik nog wel halen.

Dan opzoek naar de metro. Snel vond ik een automaat die mij vriendelijk een groen muntje en wisselgeld uitspuugde zodat ik naar de plaats van bestemming kon. Ik stapte aan het beginpunt in, dus kon nog zitten. Met mijn grote en kleine rugzak ging ik dicht bij de deur zitten zodat ik er snel uit zou kunnen. Het was in het begin opvallend rustig in de metro maar naar een station of 3 liep de metro helemaal vol. Ik hoopte dat het wat rustiger zou worden maar helaas. Onderweg moesten wel zelfs mensen achterlaten op het perron. Op het station van bestemming aangekomen stond de metro helemaal vol, en ook niet onbelangrijk buiten stonden een hoeveelheid mensen te wachten die naar binnen wilde. Ik wurmde mij met goede moet van mijn plek en zag de eerste bezorgde gezichten al kijken. Er ontstond een situatie dat mensen die buiten stonden aan het duwen waren om naar binnen te komen en binnen mensen stonden terug te duwen omdat er weinig ruimte was. En tussen deze scrimage door moesten ook nog mensen naar buiten, waaronder ik met mijn bagage, er ontstond een soort status quo waar in ik en me zelf tussen de mensen wurmde en de mensen binnen tegen mij aandrukte zodat ik door de mensen buiten weer niet naar binnen geduwd zou worden. Uiteindelijk kwam ik op het perron terecht. Ben nog nooit zo blij geweest dat mensen me ergens uit duwde.

Op het metro station haalde ik de met mooie kleurtjes viltstift gemaakte kaart, die het hostel mij had toegemaild, te voorschijn en liep ik vrij gemakkelijk naar de plek van bestemming: een gigantische flat van 28 verdiepingen waar voor een man of 20 tai tchi deden. Ik had een nummer: 701. Dat zal wel de 7e verdieping zijn en inderdaad na aanbellen en de lift kwam ik in een soort appartement te recht dat opgedeeld was in kamers. Een spontane Chinese dame heette mij welkom. Ik had een kamer met douche, toilet en balkon en keek uit op Guangzhou. Naast alle gangbare zaken werd mij ook nog even de weg gewezen naar de bank, zo wat om de hoek. Vol spanning deed ik een nieuwe poging om aan geld te komen. Gelukkig lukte het mij dit keer wel en spuwde de Bank of China gewillig Chinese yuans uit.

Nadat ik bij een veels te grote supermarkt was geweest voor de hoog nodige boodschappen ging ik met de metro de stad verkennen. Mijn eerste bestemming was Shamian eiland waar het heel rustig was. Niets was minder waar: midden in een erg druk gebied lag met snelwegen en een gracht er omheen. Tsja het is maar wat je een eiland noemt. Het stikte van de toeristen en van de stelletjes die daar trouwde. Op zich wel een vreemde gewaarwording zo tussen de hektiek in. Verder waren er koloniale panden te zien, leuk maar niet zo heel speciaal. Het was toch de ligging die het speciaal maakte.

Na een eiland was het tijd voor een park: Yeuxiu Park, met 2 vijvers die ze meren noemen, een aantal monumenten ter nagedachtenis van vanalles en nog, de Zenhai Tower uit 1360 die meer op een gebouw leek dan op een toren. Maar het hoogtepunt was een standbeeld van 6 geiten die verwezen naar een legende 2000 jaar terug, het moet uitbeelden dat god de mensen werk en oogst gaf. Het was er erg druk, iedereen moest met die beesten op de foto. Wat meest opviel was dat ze in het park zelf een voetbalstadion hebben gebouwd, wat een nogal bijzonder overkomt tussen al die oude monumenten.

Dinsdag 2 december

Vandaag vlieg ik van Guangzhou naar Kunming, zo'n ruim 2 uur vliegen. Dus met de metro weer naar het vliegveld, alleen was het nu wat minder druk dan toen ik kwam. Op het vliegveld alles naar wens, het ging allemaal vrij snel. In het vliegtuig kreeg nog noodles, een gebakje, een mandarijntje en nog wat te drinken. Aangekomen in Kunming stond ik vrij snel buiten, op zoek naar een Airportbus 919C die vlak bij mijn hostel zou stoppen. Echter ik zag alleen bussen met nummers 1, 2 ,4 , 8 etc. Op het vliegveld wisten ze het ook niet, ik moest maar die kant op lopen. Al snel zag ik een lichtgevend bord met ontzettend veel chinese teken, het enige wat ik kon lezen was 919. Dan zal dat het wel zijn, en inderdaad vrij snel kocht ik een kaartje en werd ik een bus in gedirigeerd. Nu was het nog de bedoeling om op het juiste moment uit te stappen, 2 dames voor mij vroeg ik of zij wisten waar ik moest zijn. Ik hield ze een papier voor met Chinese tekens. Al snel ontstond er een discussie tussen de 2 dames over waar ik moest zijn. Al snel waar ze er uit en stapte ik op de juiste plek uit. Nog een stukje lopen en zoeken, mijn hostel was erg verstopt achter een kluwe flats, en ik was er. Ik werd vriendelijk onthaalt en na de formaliteiten kwam ik in mijn kamer terecht. Mijn spullen uitgepakt en vervolgens op zoek naar eten. Toen ik vroeg aan de receptie waar ik het beste wat kon eten, werd ik gekoppeld aan een Chinees trio, 2 heren en een dame. Zij praatte geen Engels maar een vertaal app op de telefoon bracht uitkomst. Ik wist niet waar we heen gingen, totdat we na een tijdje op een markt belanden waar we wat aten. Echt Chinees, lekker en pittig. Natuurlijk moesten er van dit moment foto's worden gemaakt. Daarna hebben we nog wat rondgelopen op de markt en toen we terug waren in het hostel was het tijd voor thee. Met handen, voeten, gebrekkig Engels en de vertaal app werd de conversatie voort gezet. Waarbij het politieke systeem van China inclusief Hong Kong uitvoerig besproken werd. Wat ze hier willen is Google, Twitter en facebook oftewel vrijheid.

Woensdag 3 december

Mijn eerste echte dagtrip was naar het stenen woud in Shilin, een gebied waar heel veel stenen rechtop staan, ik heb er niet echt een Nederlands woord voor maar het komt wel een beetje in de buurt van de mijnhirs uit Astrix en Obelix en ze noemen zo ook wel pinacles. deze zijn ontstaan door de werking van steen en erosie. Om daar te komen pakte ik eerst een taxi naar het busstation. Altijd weer bijzonder om te zien dat iedereen je in zijn auto wil krijgen. Maar ja, inmiddels wijs geworden stap ik alleen in taxi met een meter. Ik hoorde bedragen van 50 yuan, maar dat was dus zonder meter. Al snel had ik een legale taxi te pakken met meter en betaalde ik uiteindelijk 25 yuan. Op het busstation was het even zoeken, naar het juiste loket, eenmaal gevonden en aan de beurt sloot het loket opeens. Mogelijk bang om Engels te praten. Vervolgens een nieuw loket opgezocht waarbij ik meer geluk had en voor ik het wist zat ik in een bus vol met Chinezen die hetzelfde gingen doen als ik: naar het stenen woud. Aangekomen bij het stenen woud zag ik heel veel bussen en Chinezen die vaak achter een vrouw met een vlaggetje aanliepen. Ik zag 's ochtends om half 11 ook weer de eerste Chinezen weggaan.

Het loket was een eindje lopen en vervolgens was het nog 3 km naar het Stenen woud, maar daar hadden electro wagentjes voor bedacht waarvoor je natuurlijk moest betalen.

In het stenen woud was het druk maar het is ook een uitgestrekt gebied waarin overal tafeltjes staan waar je kunt zitten en uitzichtpunten. Maar de meeste Chinezen laten zich in zo'n electro wagentje rondrijden, maar dan zie je weinig. Ik koos er voor om te voet te gaan en dat beviel goed, ik ben nauwerlijks mensen tegengekomen. De rotsen waren hoog en hadden regelmatig bijzonder vormen, zoals van een man en vrouw, olifant, moeder en kind etc. Als je lang genoeg kijkt zie je in elke rots wel iets. Na zo'n 4 uur in het woud te hebben rondgelopen pakte ik vervolgens de bus weer terug en daarna wederom een taxi. Op zoek naar een taxi met meter werd al vrij snel omsingelt door mannen die me een taxi in wilde krijgen, al snel werd duidelijk dat ze geen meter hadden. Men wilde mij wel vervoeren voor 50 yuan, een wanhopige Chinees bood nog 40 yuan en toen ze door hadden dat ik naar een andere taxi liep was het spel weer voorbij.

Aangekomen in mijn hostel bleek dat ze mij aan het zoeken waren, want ze gingen hotpot maken in het hostel en vroegen of ik mee at. En zo kon het gebeuren dat ik tussen een stuk of 13 Chinezen ging eten. Ik zag al een aantal gasten en personeel van het hostel druk met de voorbereidingen: kool, wortel, tauge uit, lotus wortel, mais en een hoop dingen, waarvan ik het bestaan nog eens niet wist, werden gesneden. Er stonden 2 wokken met een schot in elke wok. De ene kant was scherp en de andere kant niet. Als een soort tita tovenaar zag ik een Chinees bij een van de wokken vrolijk van alles er in doen en roeren. Gedurende het eten werd door "tita" steeds weer wat in pan gegooid. Iedereen pakt met zijn stokjes wat uit de pan. Dus geen opscheplepels. Goed eten, al vond ik wel dat "tita" op het eind een mengeltjes had gebrouwen wat nou niet echt een succes was. Al aten de Chinezen het met veel enthousiasme op. Het kan dus ook aan mij liggen.

Na de frisdrank, kwam het bier op tafel: Harbin, 3,6% dus erg dronken word je er niet van. Maar het was goed te drinken. En tenslotte... thee en verhalen over de Chinese taal, reizen, Chinese kinderen met studiestress etc.

Donderdag 4 december

Vandaag besloot ik naar Xi Shan te gaan een berg net buiten Kunming. Dit deed ik met de bus. De bushalte was vlak bij mijn hostel. Ik stapte op, duwde 2 yuan in een bus en moest er bij het eindpunt uit. Dat kon niet missen. Overigens hebben ze hier ook een soort OV-chipkaart. Onderweg werd er bij elke halte gestopt, je kon ook niet op een bel of zoiets drukken. Was ook niet nodig want de bus stopte altijd. De halte werd in het Chinees op een bord weergegeven maar zowel in Chinees als in het Engels omgeroepen. Wel handig. Aangekomen op de bestemming was het even zoeken waar ik moest zijn. Ik stond bij een soort openluchtmuseum, maar moest bij een berg zijn. Dat bleek toch nog zo'n 4 km verder te zijn. Gelukkig was er shuttlebus en kwam ik snel bij een of andere kabelbaan. Bleek dat het nog een paar km lopen was. Maar daar was een oplossing voor: inderdaadde kabelbaan. En zo kwam ik na 20 minuten ergens halverwege op een berg uit. Het uitzicht zou fantastisch moeten zijn maar het was niet mijn geluksdag. Het was mistig en best wel koud. Niet zo'n goede dag om de berg op te gaan. Maar ik was er toch dus voor wat yuans mocht ik verder wandelen. Het ene tempeltje naar de andere kwam ik tegen. Na zo'n 2,5 uur had ik genoeg tempel gezien en besloot weer af te dalen. Niet echt een succes.

Weer terug bij het hostel, was men druk bezig met organiseren van een kampvuur. Of ik mee deed? Ach waarom niet. Maar eerst moest ik nog een regelen om de volgende dag naar Dali te gaan. Het treinstation was ruim een kwartier lopen. Vervolgens kwam ik op een groot plein en om het station binnen te gaan moest eerst mijn kleine rugzak gescand worden en moest ik gescand worden. Vervolgens kwam ik op een binnenplaats waar 30 ticket-automaten stonden met lange rijen en een grote gouden stier stonden. Dat beloofde niet veel goeds. Binnen waren nog veel meer loketjes. Bij welk loketje moest ik nu zijn? Gelukkig hielp een Chinees stelletje mij. Bleek het loket pas om 18 uur open te gaan, dus dat was nog even 10 minuten wachten. Het stelletje stond voor mij in de rij en kreeg om een voor mij onduidelijke reden geen kaartje. Wel sneu. Bij het hostel hadden ze in het Chinees opgeschreven wat voor kaartje ik moest hebben. Dus dat kon niet mis gaan, al stelde de dame achter het loket nog wel wat vragen in haar beste Engels en kreeg ik nors te horen pasport. Mijn gegevens werden in het systeem gezet. En kwam er een kaartje uit een printer rollen. Op de terugweg ging nog even langs MacDonalds voor een fatsoenlijke koffie. En ja wel, ze bestaan nog echt MacDonalds zonder Wifi.

's Avonds was er dus kampvuur. Er was een behoorlijke vracht fruit, chips, zoutjes, pelpinda's en frisdrank ingekochten. En er was een soort cake gebakken in een pan waar iedereen uit graaide. We speelde een spel dat iemand een nummeer tussen 1 en 200 in zijn telefoon moest zetten en iedereen omstebeurt een getal moest noemen. Waarna het aantal getallen wat je mocht noemen steeds kleiner werd. Degene die het getal raadde moest een gekke opdracht doen of 3 vragen beantwoorden. Die vragen waren voor de Chinezen erg confronterend. Ze zijn niet zo gewend om over sex te praten ;-) Er liep zelfs een Chinees weg die het niet meer aan kon.

Ondertussen maakte ik kennis met een Chinees stel dat hun banen had opgezegd om te kunnen reizen. Wat later op de avond sloten Amerikanen en Nederlanders aan die net binnen waren. Een Chinees vertelde in het Chinees een verhaal over dat, zo bleek later, over mij ging. Hij was trots dat hij met mij op de markt had gegeten. Bijzonder.

Vrijdag 5 december

Vandaag staat in het teken van mijn treinreis naar Dali. Tas pakken, snel naar de veel te grote Wallmart broodjes halen, broodje eten, koffie drinken, uitchecken en op zoek naar een taxi, m'n weg vinden op het station want Chinese tekens begrijp ik nog steeds niet. En dan kom je in een slaaptrein terecht, idd overdag in een slaaptrein, met 4 Chinezen in een hokje waarvan er 1 een beetje Engels spreekt. Een gesprek over koetjes en kalfjes volgt waarna de heren na 2 uur op bed gaan liggen snurken.

Een aangekomen op het treinstation in Dali hielp nog 1 van de Chinezen uit de trein mij aan de juiste bus. Alleen die kwam pas 20 minuten later. Tijdens het wachten maakte ik kennis met een Chinese dame die Engels doceerde. Zij moest met dezelfde bus mee en bij de dezelfde halte eruit. Dus dat was makkelijk. Eerlijk gezegd dacht ik dat het station van Dali vlakbij het centrum was, maar het duurde al met al toch nog een uur voordat ik er was en dat voor 2 yuan (ca. € 0,30). Maar tijdens dat uur heb ik me niet verveeld en kreeg ik alle ins en outs van de omgeving te horen. Altijd handig. Eenmaal uit de bus gestapt was het een kleine 5 minuten lopen naar mijn hostel en stonden 2 golden retrievers mij al op te wachten. Weer nieuwe vrienden dus.

Wat mij na 5 dagen China opvalt is dat als ik met een biljet van 100 yuan betaal dit minitieus controleert wordt alsof ik het zelf gedrukt heb, terwijl het gewoon uit de pinautomaat komt.

Wat ik ook wel bijzonder vind is dat ze ook plekken hebben waar duidelijk staat aangegeven dat je daar mag roken. En niet te vergeten, ook hier wordt ik regelmatig op foto gezet, het is hier kennnelijk ook een sport om westerlingen te verzamelen. Tot zover mijn belevenissen van de 1e 5 dagen.

Groeten vanuit Dali,

Jochem