Bromo-vulkaan

23 oktober

’s ochtends vertrokken we rond 9 uur vanuit Ubud naar Probolinggo op Java. Eerst nog naar het Ubung-busstation waar we kaartje kochten voor de bus naar Probolinggo. Het duurde nog ruim 3 uur voordat we bij de ferry kwamen die ons naar Java bracht. De bus ging ook mee op de ferry. De overtocht duurde ruim een half uur. Op onze bus zat ook nog een Oostenrijker die zijn baan had opgezegd en nog niet wist hoelang die zou reizen.

Het was een lange rit. Wat wij niet wisten was dat in het ticket ook een maaltijd was in begrepen. Rond een uurtje of half 5 wisten stopten we bij een restaurant. Iedereen haastte zich uit de bus. Wij bleven nog wat verdwaasd zitten, maar toch maar uitgestapt. We kregen een bonnetje in de hand gedrukt dat ons recht gaf op een maaltijd met rijst, noodles, groentes, kip en niet vergeten een kop overheerlijke veel te zoete thee. We hadden de chauffeur gevraagd ons bij de busterminal in Probolinggo af te zetten, helaas deed hij dat niet en kwamen we bij een obscuur reisbureautje terecht, samen met de Oostenrijker, waar nogal agressief personeel zat dat ons van alles wilde verkopen. Voor dit soort situaties had Lonely Planet gewaarschuwd. Maar ja, wat doe je als de buschauffeur niet luistert? In ieder geval de volgende keer niet meer met busmaatschappij Jawa Indah reizen. We besloten om uiteindelijk toch maar door te reizen naar Cemoro Lewang. Dit was eigenlijk de enige optie. Dit is een heuvelachtig tochtje van 1,5 uur. Ons was gezegd dat de prijs onderhandelbaar was, dus de Oostenrijker ging vrolijk onderhandelen. Dit leverde grimmige en emotionele situatie bij de Indonesiërs op. Uiteindelijk werd de zaak gesust en gingen we naar Cemoro Lewang. Onderweg stapten nog vele andere toeristen in het busje. Die hadden allemaal een package tour. Vanaf Yogjakarta naar Bali en dus geen last van dit alles. Onderweg zagen we stukjes gloeiende lava. Uiteindelijk kwamen we om half 9 aan en moesten toen accommodatie regelen. Uiteindelijk kwamen we samen met de Oostenrijker in een erbarmelijke homestay terecht. Overigens waren we niet de enige want een ander Nederlands stel zat in hetzelfde schuitje. Waarom al die moeite? We wilden zonsopgang in het Bromo Tenger Semeru National Park zien en de Bromo-vulkaan beklimmen. Al gauw kwam iemand van de homestay bij ons om een toertje te verkopen met de jeep naar Gunung Penanjakan om de zonsopgang te zien en naar de Bromo-vulkaan om die te beklimmen. 100.000 roepies. Toch maar eens even de prijs bij de andere Nederlanders gecheckt want we vonden dat we genoeg waren afgezet. Hey, die hebben maar 80.000 roepies betaald. Dus wij aangegeven dat wij dat ook wilde betalen, nou daar moest wel even voor gebeld worden. Prima, niet veel later gingen ze accoord. Het gaat natuurlijk om 10 keer niets, maar principes spelen in deze een grote rol. We willen best wat meer betalen maar dan wel graag op een fatsoenlijke manier. Hierna maar gauw gaan slapen.

24 oktober

We hadden om ’s ochtends 3 uur de wekker gezet. Om 4 uur zouden we namelijk opgehaald worden met de jeep om naar het uitkijkpunt voor de zonsopgang  te worden gebracht. Inmiddels hadden we ook besloten om daarna zo snel mogelijk verder te reizen gezien de accommodatie. Iets voor vieren stonden we buiten en werd er aan ons om kaartjes voor de jeep gevraagd. Die hadden we dus niet gekregen. Geen probleem, dan lichten we de man van de homestay van z’n bed. Wat slaperig brabbelde die wat Indonesisch tegen de man van de jeep en we konden mee.

De jeep reed ons tot aan de voet van het uitkijkpunt waarna we nog zo’n 20 minuten behoorlijk steil omhoog moesten. Bij het uitstappen uit de jeep stonden al mannen met een paard klaar om je naar boven te brengen, dit maar afgeslagen, sommige paarden liepen al kreupel en sommige bokten. De gehele weg tot aan de trap werd nog gevraagd of je op een paard wilde. Boven stonden al mensen maar we waren ruim op tijd om de zonsopgang te kunnen zien. Gelukkig was het helder weer. Prachtige plaatjes over een vulkaanlandschap tijdens de zonsopgang was onze beloning.

Daarna weer terug naar beneden gelopen en vervolgens opzoek naar een rode jeep met de sticker Manchester United en het nummer 1130 in het nummerbord. In het donker hadden we namelijk het gezicht van de medepassagiers en de chauffeur niet echt goed kunnen waarnemen. Nadat iedereen uit de jeep er was, reden we over Laotian Pasir om aan het begin van de beklimming van de Bromo vulkaan te beginnen. Ook hier stonden de mannen met paardjes weer klaar om mensen naar boven te vervoeren. Wederom het aanbod om op een paard naar boven te gaan afgeslagen en zelf maar naar boven geklommen. Het was een steil klimmetje met veel stuifzand tot aan de bovenkant van de krater, maar wederom was het het uitzicht weer waard. Het is een bijzonder landschap dat wat weg heeft van een maanlandschap met een mooi uitzicht over de krater van de Bromo. Hierna gingen we langzaam maar weer naar beneden gelopen en op zoek naar onze jeep die ons terug zou brengen naar de accommodatie. Hier hebben we ons ontdaan van het veel stuifzand dat we inmiddels met ons meedroegen, onze spullen gepakt en om negen uur de bus naar Probolinggo genomen. In onze bus zaten veel mensen die er de dag ervoor ook in zaten, en een aardige Singaporese dame die vrijwilligerswerk had gedaan in Indonesië. Wederom zouden we bij de busterminal van Probolinggo worden afgezet maar wederom gebeurde dat niet en kwamen we bij hetzelfde obscure reisbureautje terecht als de dag ervoor. Het scenario was weer het zelfde, vanalles willen verkopen tegen te dure prijzen. Dit keer konden we deze oplichters ontlopen doordat de Singaporese dame een lokale bemo had geregeld die ons naar de busterminal bracht. Op het busstation konden we een goedkopere aircon bus regelen naar Surabaya, die zou rechtstreeks gaan in anderhalf uur. Niets was minder waar, hij ging niet rechtstreeks, deed er 2,5 uur over en het begrip aircon moest je ruim nemen. Uiteindelijk kwamen we op het busstation in Surabaya aan, dit licht zo’n 10 km buiten het centrum. Een taxi bracht ons naar een hotel vlakbij het treinstation. We hadden vanaf het begin al twijfels of de taxichauffeur wist waar we heen wilden. Deze twijfels bleken terecht, hij moest verschillende keren navraag doen maar uiteindelijk bracht hij ons naar de gewenste plek.

Bij het hotel ontstond nog enige verwarring over het begrip aircon, we kregen een standaard kamer te zien waarvan de airco stuk was. Doe dan maar voor 40.000 roepies meer de deluxe kamer. Bij het begrip deluxe moet je niet al te veel voorstellen, maar het had wel aircon. We hadden wel even een goede nachtrust nodig. Een andere reden om in dit hotel te gaan zitten was dat we de dag erop met de trein naar Solo wilden. Helaas toen we de treinkaartjes een dag van te voren wilde boeken bleek de trein vol te zijn i.v.m. een feestdag, dat bleek achteraf de moslimfeestdag Adul Adha te zijn. Dus toch maar weer de bus.

’s Avonds gingen we eten bij een restaurantje om de hoek waar een bandje zat te spelen. Na eerst allerlei nietszeggende Indonesische menukaarten voorgeschoteld te hebben gekregen, kregen we iets met plaatjes wat de keuze makkelijker maakte. Het eten smaakte perfect, een klein smetje op het geheel was de levensgrote rat die Henrike opmerkte aan de rand van het restaurant terwijl de restaurant kat een beetje verveeld op de grond lag.