Solo

25 oktober

Vandaag gingen we van Surabaya naar Solo, een busrit van 7 uur. Dat er ook goede busmaatschappijen zijn bleek vandaag. We kwamen op het busstation in Solo en direct kwamen we bij een bus terecht die voor ons gevoel wel erg goedkoop was, volgens de opschriften draadloos internet aan boord had, airco en ook nog inclusief lunch was. Het mannetje van de kaartjes was vriendelijk en deed lachend zijn werk. Dat de service goed was bleek toen al vrij snel op zilveren dienblad verpakte bekertjes water met een rietje werden uitgedeeld. De busreis verliep voorspoedig. Onderweg viel ons op dat we erg veel moskees zagen, vooral kleine. Tot op heden hadden we vooral grote moskees gezien. Uiteindelijk kwamen we op het busstation van Solo aan, dat net als de meeste busstations in Azië een eindje van het centrum af lag. Het was even zoeken voor vervoer naar het centrum aangezien het busstation nogal onoverzichtelijk was. Uiteindelijk regelde iemand voor ons een taxi naar het centrum. De taxichauffeur manoeuvreerde zijn taxi een smal steegje in, waarvan je afvroeg of er überhaupt een taxi door kon, om zo dicht mogelijk bij ons guesthouse uit te komen. Dit leverde hem natuurlijk wat extra roepies op aangezien de meter bleef doorlopen.

Na de stad een beetje verkent te hebben was het na een aantal dagen zonder, weer tijd voor internet. Aangezien ons guesthouse geen internet had en er om de hoek een McDonalds zat, gingen we daar even internetten. McDonalds heeft immers overal ter wereld gratis draadloos internet.

Deze McDonalds viel op omdat ze een McDelivery hadden, een thuisbezorgservice. Een mannetje in speciaal tenue kwam regelmatig voorbij snellen met zijn zwarte McDelivery om weer een bestelling te bezorgen. Iets anders opvallends was dat een meter voor de kassa’s een muur was gemetseld die nog niet helemaal klaar was, waar je maar aan een kant in kon. Niet echt praktisch, aangezien mensen die hun bestelling kregen in tegengesteld richting moesten lopen t.o.v. de mensen die gingen bestellen. Navraag leerde dat de muur bij het interieur hoorde en dat de vorige muur stuk was gegaan en ze nu weer een nieuwe neer zetten. Tsja…

Solo schijnt erg conservatief te zijn en heeft daarnaast vele moskees dichtbij elkaar die regelmatig tegelijkertijd het woord verkondigen. Dit geeft een wirwar van geluid. Op zich niet zo erg als dit overdag en ’s avonds gebeurt maar je wordt er minder vrolijk van als dat ’s nachts om half 4 gebeurt en tot een uurtje of 6 doorgaat.

26 oktober

We dachten vandaag te starten met het verzamelen van info over Solo om zo wat dingen te bezichtigen. Nee, dus. Er was veel gesloten i.v.m. Idul Adha (Islamitisch offerfeest). Wat er dan nog wel open was, was ook niet duidelijk. Na wat markten bezocht te hebben, kwamen langs Istana Mangkunegaran, een paleis. Dit zou volgens velen ook dicht zijn, maar we zagen mensen lopen dus toch maar even kijken. En jawel, het was wel open. Je kon het Paleis alleen maar bezichtigen met een gids. We kregen een gids toegewezen die Nederlands aan het leren was en blij was dat hij dat met ons kon oefenen. De rondleiding vond dan ook voornamelijk in het Nederlands met een vleugje Engels plaats. Met veel bezieling werd ons het paleis getoond van de Mangkunegara-dynasty die in het verleden nauwe banden met Nederland onderhield en ook vertegenwoordigd was op de bruiloft van Bernard en Juliana. We kregen o.a. allerlei geschenken te zien van het Nederlands koningshuis zoals  miniatuur gouden koets. Verder hingen er vele kroonluchters, waren er marmeren vloeren en beschilderde plafonds. De rest van de dag rustten we wat uit en werkte ons dagboek bij.

27 oktober

’s Ochtends gingen we eerst naar het Kraton Surakarta, dat gisteren dicht was. We moesten nog even wachten, want ze waren nog aan bezig. Er stonden al weer wat studentes naar Henrike te loeren, maar ze durfden nog niet te vragen of ze met haar op de foto wilde, na veel gegiechel en geduw, kwam toch eindelijk de vraag voor de foto. Dit maar weer ingewilligd.

Het Kraton was een ietwat vervallen paleis en dan ook minder mooi dan het paleis van gisteren. Wel veel schilderijen. We liepen met een groep mee waarbij de gids van alles in het Indonesisch uitlegde. Gelukkig was er een jongen bij die voor ons het een en ander in het Engels vertaalde. Hij bleek in Groningen gestudeerd te hebben, waardoor tussen de bedrijven door nog even over het Groningse leven werd gepraat. “Bestaat de Blauwe Engel nog”, vroeg de Indonesiër met een grote glimlach.

Na het Kraton gingen we terug naar ons hostel om onze spullen te pakken. Daarna was het even lastig om naar het busstation te komen. Een echte busverbinding hadden we niet ontdekt en taxi’s waren ook moeilijk te vinden. Na een eindje lopen vonden we er toch één die ons naar het busstation bracht.

De bus van Solo naar Yogjakarta duurde 2 uur. Alwaar we nog een lokaal busje, of beter gezegd een enorme rammelbak waarvan je het gevoel had dat de versnellingsbak het elk moment kon begeven, namen om dichter bij onze plaats van bestemming te komen. Uiteindelijk werden we vlakbij onze overnachting gedropt.