Yogjakarta

28 oktober

Vandaag stond de Prambanan, een hindoeïstische tempel, op het programma. Die ligt niet ver van Yogjakarta af en is eenvoudig met het openbaar vervoer te bereiken. Wij maakte dan ook kennis met  Trans Jogja, dit is een vervoerssysteem dat wel een beetje wat weg heeft van de OV-chipkaart. Her en der langs de weg zijn perronnetjes gemaakt waar mensen op- en uitkunnen stappen met een poortje waarbij een medewerker zit, soms zelfs twee. De bussen hebben een redelijke airco en het gaat er vriendelijk en behulpzaam aan toe. Na zo’n 40 minuten kwamen we in de buurt van de Prambanan aan. We moesten nog een stukje lopen voordat we bij de entree kwamen. 2 smaken: internationale bezoekers, die betalen het dure tarief, en lokale bezoekers, die betalen het goedkope tarief. Vervolgens kregen we een lap stof met een patroontje van de Prambanan om ons middel gebonden als sarong, die we later weer in moesten leveren. De tempel staat op een groot complex met een heel park er omheen. Tijdens het bezichtigen werden we regelmatig gevraagd om op de foto te gaan door studenten. Die in eerste instantie wat onwennig om ons heen zwermden en aanstaarden, vervolgens in hun zakken naar hun camera begonnen te graaien en als er dan eentje voldoende moed had verzameld om te vragen of we op de foto wilde, volgde de rest. Na de Prambanan maakte werden we verrast, een treintje: voor Indonesiërs 5.000 RP maar voor buitenlanders gratis! We zagen nog wat minder mooie tempels en toen was het tijd voor de uitgang. Maar eerst door een dorp van kraampjes waar men van alles probeerde te slijten, anders kon je de uitgang niet bereiken. Een leuke commerciële truc. Op weg naar de bus kwamen we nog 2 groepjes jeugd tegen die natuurlijk nog even met ons op de foto wilden. En vervolgens met Trans Jogja weer terug naar het hostel.

Wat later op de middag hebben we onze was weggebracht, want we raakte aardig door onze kleding voorraad heen. Daarna op  naar het station, we wilden een nieuwe poging doen om over een aantal dagen een treinreis van Yogyakarta naar Bandang te maken. Toen we daar aankwamen, was het niet helemaal duidelijk hoe het werkte, maar je moest een nummertje trekken, een formulier met namen, paspoortnummer, welke trein, hoe laat etc. Helaas waren we onze paspoorten vergeten. In Nederland hoef je immers geen paspoortnummer in te vullen. Henrike bleef met het nummertje wachten bij de trein en Jochem liep snel terug naar het hostel om de paspoorten op te halen. Toen ons nummertje eindelijk aan de beurt was, was Jochem al lang weer met de paspoorten aanwezig, het schiet niet echt op. Bij de balie probeerden anderen nog snel voor te kruipen, maar even met het nummertje gezwaaid en ze werden vriendelijk aan de kant geschoven. De treinreis naar Bandung is dus nu geregeld. Hierna hebben we nog wat langs de Malioboro gewandeld, de hoofdstraat van Yogjakarta, waar ze weer van alles proberen te verkopen en vervolgens zijn we nog wat wezen eten.

29 oktober

Vandaag zou heel veel lijken op gisteren, we gingen namelijk naar de Borobudur, een andere Boeddhistische tempel, iets verder van Yogjakarta af. Weer met het openbaar vervoer, maar dit keer wel 2 keer overstappen. Bij de bushalte deden ze alsof het nog erg ver lopen zou zijn, viel achteraf mee, maar we mochten met Indonesiers mee op een karretje wat voortgetrokken werd door een paardje. Het karretje werd met ons wel erg volgeladen, arm paardje, maar hij bracht ons naar de ingang van de Borobudur. Ze stonden er ook nog op dat zij betaalden, erg aardig. Aangekomen bij de Borobudur, volgde weer hetzelfde scenario: duur tarief voor buitenlanders, goedkoop tarief voor Indonesiërs. Maar daarvoor kregen we wel een kopje thee of koffie gratis en… gratis flesjes Borobudur-water. Vervolgens kregen we weer een lap stof om ons middels gebonden ditmaal met een patroontje van de Borobudur erop en konden we naar binnen. Ook de Borobudur stond in een groot park. We besloten allereerst een rondje om de Borobudur te maken en vervolgens laag voor laag naar boven te lopen. Natuurlijk werden we ondertussen weer opgehouden door studenten die met ons op de foto wilde. Toen Jochem van beneden een foto van Henrike tussen 2 beelden wilde maken, ging dat ook niet zo maar. Vrouwen van middelbare leeftijd toonde geen schroom en vroeg onbeschaamd om met Jochem op de foto te gaan, weer eens wat anders dan jonge studentes.

Het bovenste niveau van de Prambanan was het mooiste, er stonden allemaal stupa’s met beelden van monniken erin. Na afloop volgde een zelfde ritueel als bij de Prambanan: om bij de uitgang te komen moest je eerst langs een dorp met stalletjes, waar natuurlijk weer veel souvenirs te koop waren.