laatste week China

Zaterdag 13 december

Gedurrende de vakantie gaat niet alles perfect: je kaart nog wel eens wat kwijt, er valt wel iets stuk, er gaat nog wel eens wat mis met een vliegticket boeken etc. Dat laatste was bij mij vandaag het geval. Ik verkeerde in de veronderstelling dat ik zaterdag 13 december om 18 uur naar Chengdu zou vliegen. Dus ik vol goede moed naar het vliegveld, bleek direct al dat ik niet de 13e maar de 14e zou vliegen. Aangezien ik niet langer in Shangri-la wilde blijven besloot ik te proberen mijn ticket om te boeken naar Chogqing om van daaruit met de trein verder te reizen naar Chengdu. Zoals altijd waren de Chinezen zeer behulpzaam: ze dachten met me mee, stelde een telefoon ter beschikking en zorgde dat ik op de airport Wifi kon. Na veel gebel, hulp van Henrike uit Nederland, het behulpzame maar niet altijd even snelle telefonische ticket office lukte het mij om mijn ticket om te boeken.

Echter al snel werd duidelijk dat ik mijn plannen moest wijzigen aangezien mijn vliegtuig vertraging had. Hierdoor miste ik de laatste trein naar Chengdu. Bij aankomst in Chongqing reisde ik toch naar het treinstation in de hoop de laatste trein toch nog te halen. Dat lukte helaas niet. Op het station werd ik door allerlei Chinese dames op leeftijd omringd die geen Engels praatte en me in een bus naar Chengdu wilde krijgen. Gezien het late tijdstip leek mij dat geen goed idee. Maar mij helpen aan een treinticket ging ze kennelijk ook iets te ver want ze lieten mij aan mijn lot over. Tsja, wat te doen als er niemand is die je op een treinstation kan/wil helpen? Er zijn talloze loketten op zo'n station en ik had inmiddels ook geleerd dat je niet bij elk loket een kaartje voor een bepaalde bestemming kon kopen. Al gauw bleef er niets anders over dan gewoon try and error een loket te kiezen en sloot aan in een willekeurige rij. Dit tot onbegrip of hilariteit, dat kon ik niet zo goed opmaken, van de dames om mij heen. Uiteindelijk was ik aan de beurt en zag ik de medewerker achter het loket ontwaken in blinde paniek, een buitenland! Help. Hij begon achter de loketjes rond te rennen en in no time had hij 5 (!) collega's opgetrommeld die mij samen aan een kaartje hielpen naar Chengdu voor de volgende dag. Ik moest op een scherm, de vertrektijd aanwijzen, dacht ik. En vond 10u19 wel een mooie tijd. En zo werd in no-time mijn kaartje gemaakt. Overigens moet je als buitenland altijd je kaartje boeken bij een loket en dus niet bij de automaat. Dit omdat je paspoortgegevens (nummer + naam) op het kaartje geprint moeten worden. Later kwam ik er achter dat ik niet de vertrektijd had aangewezen maar de aankomst tijd, dit betekende dat ik de trein van 8u18 had.

De volgende uitdaging betrof een hostel. Ik had al een hostel in gedachte en pakte een taxi. Er ontstond enige discussie over of de taxi-chauffeur wist waar ik moest zijn. Toch maar ingestapt, je moet toch wat, en we vertrokken. Onderweg probeer de taxi-chauffeur een gesprek met mij aan te knopen over de plaats van bestemming. Dat mislukte jammerlijk door de taalbarriére. Uiteindelijk bereikte we vrij snel het hostel met uitzicht over de Yangtze en op de vele lichtreclames. Persoonlijk vond Chongqing de meeste onrustige/luidruchtige stad in China waar ik tot op heden geweest ben. Altijd en overal geluid.

Zondag 14 december

Al vroeg stond ik op om de trein te halen naar Chengdu. Het taxi-ritje verliep aanmerkelijk sneller dan 's avond, mede doordat het hostel mij de plek waar ik heen moest in het Chinees op papier had gezet. Op het treinstation werd ik, zoals gewoonlijk, 3 keer gecontroleerd. Eerst of je bij de juiste hal was, vervolgens werd je bagage gecheckt en werd je gefouilleerd en met een stick betast opzoek naar explosieve dingen. Het is mij wel opgevallen dat in China geen onderscheid hierbij wordt gemaakt, zoals in Nederland, tussen man en vrouw. Meestal werd ik door een vrouw "betast". De 3e check bestond in het controleren van het kaartje en paspoort of je in de juiste wachtruimte kwam.

Na een metro ritje en een minuut lopen bereikte ik mijn hostel. Waar ik zeer netjes werd behandeld, ik had gereserveerd voor de nacht ervoor en formeel zou ik een nacht extra moeten betalen maar dat hoefde niet. Te meer ik ze vantevoren over mijn ticketperikelen op de hoogte had gesteld.

Chengdu zelf is een grote relaxte stad waar op zich niet heel veel te beleven is. Het stikt er van KFC's, maar ook andere westerse merken zie je veel. En ook altijd handig, er was een grote supermarkt (Carrefour) in de buurt voor de dagelijkse dingen. In de omgeving van Chengdu is er daarentegen veel meer te beleven: Panda fokcentrum, Giant budha, 2 bergen etc.

De eerste dag besloot ik in Chengdu te blijven en naar de Wenshu tempel in de buurt te gaan. Daar werd door mensen gebeden, wat ook opviel was dat mensen al biddend om een soort toren met belletjes eraan liepen. Indrukwekkende om te zien, maar ook dat er veel Chinezen net als ik toekeken wat er gebeurde. De rest van de tijd besteedde ik aan een bezoek aan de lotus-markt. Een gigantisch markt waar je vooral veel kleren kunt vinden. Daar zag ik de Chinese versie van de Primark: Grote bergen kleren waar mensen zochten naar iets wat ze mooi vonden. Niets opvouwen, nee leeker teruggooien op de berg. Een deel van de markt was overdekt en werd bevoorraad door mannen met enorme dozen op hun rug en rondcrossende electrische scooters met gigantisch hoeveelheden spullen die luid claxonerend zowel binnen als buiten rondreden.Dit leverde tussen de enorme mensen massa nog weleens hachelijke taferelen op.

Na een dagje tempel en markt was het tijd voor de Carrefour (supermarkt). Deze was zo groot dat ik verdwaalde. Er was vanalles te koop: non-food en food. Op achtergrond klonken de Engels talige kerstliedjes. Ik was op zoek naar eten, maar kreeg dat deel niet gevonden. Naar verschillende keer navraag te hebben gedaan, bleek dat er ergens achter in een hoekje in de winkel een roltrap naar boven was. En jawel daar kwam ik in het walhalla van het eten.

Maandag 15 december

Een dagje Qingsheng Shan, een Taoistisch bolwerk, stond vandaag op het programma. Een berg met daarboven op een tempel maar daarom heen een heel park met tempels. Weer net iets anders dan ik al gezien heb, meer ingetogen dan de Tibetaanse tempels. De kleuren zijn veel minder uitbundig en ingetogen. Om daar te komen pakte ik de trein om vervolgens na 2 bussen aan de ingang te belanden. Net als ik hadden er ook nog een aantal Chinezen deze tempel op het programma staan. Het was een hele klimpartij om boven op de berg te komen, de tempel zag er heel aardig uit maar het uitzicht was beperkt aangezien er inmiddels veel bewolking was.

Mijn treinkaartje op de terugweg had ik inmiddels geboekt. Ik zou eigenlijk ander half uur moeten wachten maar een Chinees hielp mij om mij kaartje om te boeken. Het laatste stukje van het treinstation naar het hostel pakte ik de metro. Zoals meestal in de Metro werd mijn tas gescand en zoals al 2 weken zat daar standaard een fles water in. Nooit een probleem geweest in de metro tot vandaag. Er werd een kreet geslaakt door de degene die achter het scanapparaat zat. Vervolgens kwam een man op mij afgelopen met een scan apparaat in zijn hand en riep water op z'n Chinees-Engels en ik haalde en fles water eruit. Met een scanner werd er langs de fles gegaan en al gauw was het goed. Erg bijzonder, terwijl de afgelopen 2 weken er niemand in de metro aandacht aan had besteed.

Dinsdag 16 december

2,5 uur bussen van Chengdu staat de Giant Budha, een immense budha van 71m groot en 28m breed. Natuurlijk was de Giant Budha niet alleen, maar stond ie in een park met allerlei tempels en andere budha's.

Het viel nog niet mee om deze reus in het park te vinden, hij stond goed beschut en verborgen achter een rots met uitzicht op een Chinees industrieel stadsgezicht. Waarvan ik me afvroeg of budha niet inmiddels verveeld was van het saaie en sombere uitzicht.

Het park bood op zich naast de Giant Budha nog meer bezienswaardigheden maar was als het ware een doolhof waar niet altijd goed aangegeven stond welke kant je op moest. Gelukkig vond ik na ruim drie uur ronddwalen door het park de uitgang.

Op de terug weg besloot ik nog even een ander deel van de stad in te gaan. Dat thuis dichterbij is dan je denkt bleek wel toen ik een fel verlichtte Heineken kerstboom tegen het lijf liep.

Woensdag 17 december

Vandaag was de dag van spullen naar huis zenden die ik niet meer nodig had, nog wat laatste Chinese souvenirs kopen en nog een park in het centrum van Chengdu bezoeken. Volgens het hostel was het een heel mooi park. Dus ik vol goede moed er heen. Wat ik daar aantrof was een kakafonie aan geluid, acts (dansjes, gezang en bewegingsoefeningen) door elkaar heen. Dit alles werd fanatieke gadegeslagen door de Chinezen. Niet echt iets wat je van een park zou verwachten. Na een half uur vlucht ik gedesillusioneerd het park uit. Niet echt mijn ding.

Tijdens een van mijn laatste ritje met de metro in Chengdu werd mijn bagage gescand en al vlug kwam het signaal water weer naar boven. Dit keer kwam een jonge dame naar mij toe die ik de fles water overhandigde. Ik verwachte weer een scanner die de fles zou onderzoeken, maar niets was minder waar. Ze draaide de fles open en rook er aan. Ze rook kennelijk niets bijzonders en gaf mij de fles weer terug.

Donderdag 18 december

De laatste volle dag China. Terugvliegen naar het punt waar ik begonnen was, Guangzhou. Ik zou daar nog een nacht blijven om vervolgens naar Myanmar te vliegen. Ik had hetzelfde hostel geboekt als in het begin, toen ik in Guangzhou was en werd dan ook enthousiast ontvangen. Er moest allereerst worden bijgepraat wat ik de afgelopen weken zoal gedaan had en een kop Chinese thee gedronken. Daarna besloot ik een allerlaatste keer Guangzhou in te gaan. Ik had de winkelstraten en de Canton tower nog niet bezocht. Nog een gelegenheid om nog wat goedkope souvenirs te kopen. Er was vanalles te koop.Niet echt iets specifieks maar wat kleren en speelgoed betreft was er voldoende te krijgen. Ik ging dan ook met een zak vol dingen naar de Canton tower. Deze is TV toren is 610m hoog en 's avonds in allerlei kleurtjes verlicht. Leuk om te zien als je er toch bent.

Vrijdag 19 december

Vandaag ga ik China verlaten, maar eerst nog even wat souvenirs op de boot gezet op het postkantoor. Een stap terug in de tijd, alles gaat op papier en er wordt een berg formulieren ingevuld waar je misselijk van wordt. Een pakje posten duurt gemiddeld 45 minuten en alles wordt ter controle minitieus uit- en weer ingepakt. En het hele postkantoor kijkt geïnteresseerd mee. Gelukkig was het niet druk enb was ik zo aan de beurt.

Hierna snel nog een kop koffie gedronken, spullen gepakt en op weg naar Myanmar!