Negombo en Anuradhapura

Sri Lanka

6/7 maart

De vakantie is begonnen, vandaag staat de vliegreis naar Sri Lanka op het programma. Bij het inchecken bij de balie bekroop ons wel het gevoel dat we het een en ander vergeten waren, Henrike’s backpack woog 11,5 kg en die van Jochem 11,1 kg.  Zo weinig hebben we nog nooit gehad. Met Qatar Airways en een uur gratis superwifi kwamen we via Doha uiteindelijk een half uur vertraging en veel mondkapjes later de volgende dag in Sri Lanka aan. En wij waren niet de enige, in een lange rij liepen langs een camera die onze lichaamstemperatuur scande. We werden niet rood op het scherm. Uiteindelijk kwamen we uit in een mensenmassa dat door moest gaan voor een rij. Hier was het gewoon go with flow en je plekje veroveren om uiteindelijk wel heel vlotjes door de douane te gaan. Na het pinnen van de broodnodige cash, was het zoeken naar een mannetje dat ons op zou komen halen en naar ons hotel zou brengen. Dat was iets lastiger dan we dachten, er stonden ruim 200 mannetjes te wachten met een bordje. Dus wij starend naar het bordje met de naam van Jochem erop. En ja hoor, 3 kwart rij staren hadden we bingo. De man die ons op zou komen halen leek wel blijer dan ons. In een foeilelijke witte Suzuki werden we naar Negombo gebracht, waar we gedropt werden in een op het oog aardige kamer, waar naar nadere inspectie ook nog een mierenkolonie bleek te wonen. Dat beperkte zich gelukkig tot de badkamer.

Even daarna gingen we opzoek naar een supermarkt voor water en naar iemand die ons kon helpen aan een lagoon-tour. Er bleek een meer te zijn waar je vogels en apen kon zien. Na enig zoeken vonden we iemand die dat voor ons kon regelen. En zo werden we ’s middags door een tuktuk gedropt bij de boot en zouden we later weer opgehaald worden. De boot had gelukkig een afdak, waardoor we niet levend verbrand werden door de zon. We voeren eerst door een kanaal waar we veel vogels zagen, een aantal naar vis op zoek zijnde katten, vissersboten en netten. Om naar ca. 20 minuten varen in een meer uit te komen mangrove. Midden op het meer stopte we op een ondiep plekje, haalde onze schipper vier stoeltjes van het dek die werden neergezet in het water en werden we getrakteerd op vers fruit. Het wat was overigens kraakhelder. Na enige tijd werd het restant van het fruit op het dek gegooid en voeren we verder. Totdat we bij een mangrove kwamen waar apen zaten. Toen begrepen we waarom dat fruit op het dek lag. Een aantal apen kwamen fruit van het dek halen maar lieten ook nog best veel liggen. Enige tijd laten moesten we bij een mangrove wederom van boord. We hoorden een oorverdovend geluid. Nadat we van boord waren zagen we al snel heel veel vleermuizen in bomen hangen. Bijzonder om te zien. Nadat kraaien het grootste gedeelte van het overgebleven fruit van dek hadden gehaald kwamen we terug op het startpunt, hier zou onze tuktuk op ons staan te wachten. Maar hoe zag die tuktuk en die chauffeur er ook weer uit want er stonden er meerdere. Er ontstond een schouwspel waar meerdere chauffeurs naar ons begonnen te zwaaien. Maar wie was nu degene die we moesten hebben. Gelukkig loste het probleem zich al snel op toen onze chauffeur naar ons toekwam. We zaten vlakbij het strand, dus na de tour toch maar even langs het strand. Op het strand werden hele trouw shoots gehouden, verder was het op zich redelijk rustig, onder het genot van een biertje, zagen we de zon ondergaan. Hierna snel een hapje gegeten, het was een lange dag met het vliegen erbij, en op tijd naar bed.

8 maart

Vandaag zou de tuktuk chauffeur om negen uur klaar staan om ons naar Anuradhapura brengen. Of dit nu een heel slim idee, betwijfelen we achteraf wel. Maar ja, dat was afgesproken, de chauffeur stond in ieder geval op tijd klaar, op weg dan maar, het is een beetje proppen met je bagage in zo’n tuktuk, maar het past. Na getankt te hebben, gingen we op weg. Het eerste stuk ging goed, onderweg nog een stop om een kokosnoot te drinken, maar helaas tijdens het tweede deel moest er toch een tussen stop gemaakt bij tuktuk garage, blijkbaar ging het niet goed met de remmen, niet dat daar iets van te merken was. Maar ja, ook interessant om te zien hoe het er bij zo’n garage aan toe gaat. Verder moest er nog een onderdeel gehaald worden, maar na goed een anderhalf uur konden we weer op pad. Na nog een stop om te plassen en de honger van de chauffeur te stillen, bereikten we Anaradhapura. Nu nog ons hostel vinden, dus de google maps werd aangezet door de chauffeure. Toch ook maar even onze eigen off-line navigatie aangezet. Al snel hadden we het gevoel dat Google maps een rustdag had genomen want het week allemaal wel erg af van onze eigen navigatie. Maar met onze maps.me kwamen we uiteindelijk toch om half drie aan bij ons hostel in Anaradhapura.

Ons hostel bleek een eindje van het centrum af te liggen in een redelijk afgelegen gebied langs het spoor. Wat ook duidelijk te horen was, maar voor ons als langs-het-spoor-bewoners niet zo’n probleem. Bij aankomst in ons hostel werden we opgevangen door een man en vrouw op leeftijd. Ze spraken gebrekkig Engels, maar hun zoon zou spoedig arriveren. Ze vroegen ons of ze een tuktuk moesten regelen om naar Mihintale te kunnen, dat is een tempelcomplex op een heuvel. Aangezien we dat toch van plan waren hebben we dat gedaan. Dan zouden we om vier uur kunnen vertrekken en alweer een zonsondergang te bekijken. Het was maar een klein half uurtje met de tuktuk en de chauffeur zou op ons wachten. Voor dat we de heuvel opgingen eerst maar eens goed bekeken hoe onze chauffeur eruitzag, zodat we bij het teruggaan nu wel meteen bij de goede tutuk zouden in stappen. Het hielp dat hij een verband om zijn pols.

Toen we de berg opliepen lazen we ook een bericht dat bezoek aan deze tempel ons zou beschermen tegen Corona. Wat wil je nog meer? Aangezien het zondag was, was het behoorlijk druk. Je kon een rots op klauteren maar daar stond een file. Henrike waagde nog een poging maar kwam al snel terug. Op een ander punt op het complex konden we prima zonsondergang zien. Toen we in het half donker weer naar beneden gingen stond onze tuktuk driver al klaar om ons terug te brengen naar het hostel. Daar aangekomen moesten we nog eten, maar dat kon in het hostel. We kregen een rijke maaltijd van curry, groente en vis, opgediend in verschillende schaaltjes. Erg lekker.

9 maart

Vandaag zouden we de tempels bezoeken in Anaradhapura bezoeken, dit deden we op de fiets. Nu was deze dag eigenlijk niet zo heel handig. Het was namelijk Poya, dat is een maandelijkse nationale feestdag bij volle maan. Veel mensen zijn dan vrij en komen vanuit heel Sri Lanka naar Anaradhapura om naar een tempel te gaan om voor bloemen te offeren aan Budha. Op weg naar de tempels was het wel even onwennig fietsen, als rijdt hier namelijk links. Na enige tijd hadden we het kantoortje gevonden waar we een ticket moesten kopen of beter gezegd een stempelkaart. We werden die dag dan ook regelmatig controleert waarbij een man in uniform dan of iets van het ticket afscheurde, stempelde dan wel een of andere onduidelijk krabbel zette.

Na ons ticket gekocht te hebben en 25 dollar per persoon te hebben afgetikt kon ons fietstocht beginnen. We reden al vrij snel een fuik in met toeterende auto’s, bussen en tuktuks. Toch maar even een wat rustigere kan opgereden. We zagen bassins, een moon-stone, stupa’s en andere oudheden. Bij de tempels moesten onze schoenen uit, gelukkig hadden we sokken aan want de stenen werden gloeiend heet. Zelfs voor Sri Lankaan. Uiteindelijk kwamen we bij een grote tempel uit waar het heel druk was. Jochem kreeg een bosje bloemen in zijn handen gedrukt en afgehakt bloemetjes van Afrikaantjes die Henrike uiteindelijk geofferd heeft aan Budha.

Het diepte punt was de tempel van een of andere boom die nog door Budha gepland was of zo, Sri bodhi tree, een heilige en zeer oude boom. Het was er erg druk met mensen die kwamen kijken naar een boom die met een gouden stellage gestut werd. Tsja, hadden we hier nu in verzengende hitte naar toe gefietst? Aangezien we een beetje bevangen waren door de hitte besloten we terug naar ons hostel te gaan. Helaas liet onze navigatie ons in de steek, maar bracht het kaartje van het hostel uitkomst: Gewoon het spoor volgen.

Na de rest van de middag rustig aan gedaan te hebben, sloten we de dag af met een wederom goede maaltijd in het hostel.