San Juan de Nicaragua

Hoi allemaal,

Hier weer een vervolg van onze reis.

10 december

Vandaag zouden we met het vliegtuig van Managua naar het uiterste zuidoost puntje van Nicaragua vliegen, San Juan del Norte, een vrij klein plaatsje waar niet zo veel mensen heen gaan. Eerst kregen we bij het hostel weer een lekker ontbijt bestaande uit een empenada en twee cakejes met koffie, thee kennen ze hier niet echt. Hierna was het tas inpakken en op naar het vliegveld. We zouden om twaalf uur gaan vliegen, dachten we nog. We hadden transfer geregeld via het hostel. We waren er ruim op tijd, half tien. Hierna moesten we inchecken, wij mochten in de rij van alle blanke toeristen, eerst moest onze bagage gewogen worden en daarna waren we zelf aan de beurt om gewogen te worden. Hierna kregen we een soort plastic instapkaart en mochten we in de kleine wachthal gaan wachten op ons vliegtuig. We zagen allerlei kleine vliegtuigjes staan, hele kleine. Maar het werd twaalf uur, maar helaas hadden we volgens hun vertraging. We zouden nu om twee uur gaan. Dus nog maar weer wachten. Ondertussen ging er een vlucht naar de Corn Islands, maar vanwege het weer kon de bagage niet mee, die zou morgen pas komen. Heel bijzonder, hier werden de mensen niet echt blij van. Hierna werden wij omgeroepen dat wij konden gaan. We zaten met zijn zessen in het vliegtuig, dit kan ook niet echt rendabel zijn. Overigens gingen wij alleen naar San Juan del Norte. We gingen met een klein vliegtuig, we konden de piloten zien zitten en zagen ook hun schermen. De piloot deed een krant voor het raam tegen de zon. Het zag er allemaal wat ouderwets en knullig uit, terwijl het boeken van de tickets weer alleen via internet kan. Het voordeel van zo’n klein vliegtuig is wel dat het niet zo hoog vloog en we langs alle bezienswaardigheden die we afgelopen weken hadden gezien, van bovenaf konden terugzien. Eerste stop in San Carlos, hier moest nog wat bagage gedropt worden, dit was ook een bijzondere landingsbaan, een dirt road. Er ontstond nog wat discussie over bagage, wat moest er nu wel van boord en wat niet. Gelukkig bleef die van ons gewoon aan boord. Na tien minuten gingen we verder naar onze eindbestemming, deze landingsbaan was weer verhard, terwijl deze maar twee keer week wordt gebruikt. Het blijft hier af en toe bijzonder. 7 man zorgde voor onze afhandeling op het vliegveld. Nu nog in het dorpje zien te komen, dit kon alleen over water, de mensen die werkten op het vliegveld wilden ons wel meenemen voor vijf dollar per persoon, maar dan moesten we nog even wachten. Ze konden nog niet weg want er zou nog een prive-vlucht aankomen, dus wij maar weer wachten. Even later kwam er een (waarschijnlijk rijke) familie uit het prive-vliegtuig. Blijkbaar een bekende van het vliegveld, iedereen schoot in de houding. De oudere man van het gezelschap zag ons ook nog zitten en bood spontaan aan dat we met hem meekonden naar het dorp, daar zeggen wij natuurlijk geen nee tegen. We werden netjes door de boot bij een hostel afgezet. Geen idee welke, maar ja het zag er wel goed uit. We kunnen hier toch geen kant op. We wilden morgen met de boot langzaam de rivier weer afdalen, maar helaas, er ging geen boot, deze ligt voor reparatie, de gewone boot gaat zaterdag pas weer. Oke even omschakelen, we zitten hier nog een extra nachtje vast, dat was niet helemaal de bedoeling, inmiddels kwam iemand langs die een woordje engels sprak, en ze konden iemand van originele Rama bewoners regelen die een tour kon organiseren. De eigenaresse heeft hem hierna opgebeld en gevraagd of hij langs wilde komen en aan ons kon voorleggen wat hij te bieden had. Ondertussen zijn we maar gaan eten, we hadden alleen de keus vis. Maar het bleek bijzonder lekker te zijn, ondertussen de tour geregeld voor morgen. Nu maar afwachten wat het morgen gaat brengen.

11 december

Vandaag weer vroeg wakker, het had de hele nacht zeer hard geregend, dus we dachten dat wordt een nat dagje. Er was een repeterend geluid, later bleek dit geluid uit een barbiepop te komen, waar een van de kinderen mee aan het spelen was. Er was weer eens geen water en geen stroom, dit komt hier wel vaker voor. Toen zijn we maar opgestaan en gaan ontbijten aan de rivier. Het was weer een flink ontbijt, volgens mij kennen Nicaraguanen geen kleine porties. Om acht uur stond onze gids klaar met zijn boot, hij had al getankt, dus konden we op weg. Hij was de gids en zijn zoon de bestuurde de boot. Maar eerst moesten we nog door een checkpoint, en moesten we zwemvesten aan. Dat moet hier officieel. Maar zo gauw het checkpoint uit het zicht verdwenen was, gingen de zwemvesten weer uit. Vervolgens zijn we een heel stuk de rivier afgevaren van het indio-maiz reserve. Veel vogels, rivierschildpadden en howler monkeys, deze kunnen een geluid maken dat is niet normaal. Op een gegeven moment zie je ook geen mensen meer, alleen nog enkele gezinnen van de Rama die in het tropisch regenwoud leven. Je hebt hier echt het gevoel dat je hier bijna alleen op aarde bent. Na ruim twee a drie uur varen, kwamen we aan bij een Rama familie, echt in de middle of nowhere. Een gezin met veel kinderen. Behalve een zonnecel zijn hier echt geen voorzieningen. Wel bijzonder om te zien hoe ze hier leven en de dichtstbijzijnde familie woont een aantal kilometers verderop. Hier zouden we de lunch krijgen, er werden twee langoustines uit de rivier gevist en de vrouw des huizes was druk bezig met potten en pannen op een houtvuur. Het duurde even. Ondertussen werden we door onze gids bijgepraat over de cultuur. 90% van de Rama trouwt met een Rama en krijgt over het algemeen veel kinderen. Er werden grote hoeveelheden eten op tafel gezet, natuurlijk veel te veel, maar wel erg lekker, vooral de langoustine, hierbij werd rijst met bonen, in kokosmelk gemaakt, bananen en soort koolsalade. Met een volle maag gingen we weer langzaam terug, hierbij weer veel natuur, vogels en cappuccino-apen gezien. Op de terugweg nog een stop gemaakt waarbij een klein stukje moesten lopen en daar stonden we aan de Caribische zee. Helemaal voor ons zelf. Hier werd nog een kokosnoot met een machete bewerkt zodat we deze konden drinken. En daarna weer op naar ons hostel. Hier waren ze volgens ons druk bezig met de jaarlijkse slacht of zo, er werden allerlei stukken vlees kleingemaakt en gemarineerd, er werd een soort pikant zuur gemaakt, ze waren erg druk bezig, maar ja wij zijn ook de enige gasten, volgens ons zijn er verder ook geen toeristen in San Juan de Nicaragua en zoveel komen er ook niet. Het is vrij lastig om hier te komen. Maar het was de moeite waard. Er werd ons wederom een goede maaltijd voorgezet, volgens mij eten we hier gewoon wat de pot schaft, maar het is wel erg lekker. De tassen hebben we maar vast gepakt, want we moesten morgen de boot van vijf uur hebben en dat is de enige die morgen gaat, dus die willen we perse halen.