Torres del Paine

Het heeft even geduurd, maar we hadden een paar dagen geen internetverbinding.

14 november
Vandaag redelijk op tijd op gestaan. We moesten om negen uur  de bus halen. Eerst hebben we maar ontbeten, vandaag kregen we fruit als extra naast het zelfgemaakte brood. In ieder geval gezond. Hierna onze spullen gepakt en op naar de bus. Bij de bus werd onze bagage zelf gelabeld. Dit was weer nieuw voor ons. Hierna mochten we drie uur in de bus zitten naar Puerto Natales. In de buurt van Puerto Natales kwamen de besneeuwde bergpieken weer inzicht. In Puerto Natales moesten we van bus verwisselen. We kwamen op een spik splinter nieuw busstation terecht. Later bleek dat dit busstation al 2 jaar af was maar door allerlei regels pas in gebruik genomen was. Heel veel verschillende busmaatschappijen die allemaal een bijbehorende hokjes met een verkoopster erin. We hadden gelukkig al een buskaartje. Nu was het nog wachten op de bus. Onze busmaatschappij bleek die dag niet veel kaartjes te hebben verkocht. We waren blijkbaar de enige.  Erg efficiënt is het dus allemaal niet. Veel halflege bussen die allemaal achter elkaar aanrijden naar Torres del Paine. Dus in plaats van een bus, werd een klein busje geregeld. Ook goed, met privéchauffeur. Het bijzondere aan onze chauffeur was dat het een Chileen was met erg rood haar. De rit naar Torres del Paine duurde ongeveer twee uur. Onderweg veel guanacos (soort lama’s) gezien. Bij de ingang van het park werden we de bus uitgezet om een kaartje van het park te kopen. Na het kopen van het kaartje werd iedereen verplicht om een video te kijken over de regels van het park. Waarna deze nog weer kort werden samengevat door een dame die de video bediende. Hier werden dus geen halve maatregelen genomen. Waarschijnlijk als gevolg van een flinke brand van een paar jaar geleden. Hierna mochten we overstappen in het busje naar onze refugio. Bij het inchecken ontstond er wat onduidelijkheid over de namen, ze dachten dat Jochem Henrike (dat is in Zuid-Amerika een mannennaam) en Henrike Jochem was. Na dat allemaal uitgelegd te hebben kwam de volgende onduidelijkheid: het verschil tussen roepnaam en officiële naam. Ook hier weer het nodige uitgelegd zodat we enige tijd later toch ingecheckt waren.
 Het is erg mooi, we hebben een mooi uitzicht en voor het eerst was de temperatuur ook erg aangenaam. Wel veel wind, maar dat hoort erbij in Patagonië. Daarna was het tijd om te gaan eten. Hier zit je zo afgelegen dat je alleen in de refugio kan eten. We kregen soep, kip met aardappelen en rijstpudding met vruchten na. We kwamen ook de Amerikaanse weer tegen die we in Punta Arenas ook hadden gezien. We zouden haar later nog vaker tegen komen. Hierna maar onze voorbereidingen voor de volgende dag getroffen en daarna maar gaan slapen.

15 november
Vandaag 15 november moest het gebeuren. Er stond een wandeling van 18 kilometer op het programma met een behoorlijke klim. Dit is de rechterpoot van de W die heel veel mensen hier wandelen, wij doen alleen de buitenpoten van de W. Maar op  tijd opgestaan, dan hadden we tijd genoeg voor de wandeling. Het was zowaar mooi en warm weer. Eerst maar ontbeten en onze lunchbox opgehaald. Hier zat een enorm broodje in, nootjes, een mueslibar, water en een sinaasappel, het laatste is zeer praktisch op een wandeling. Tegen half negen maar begonnen we met de wandeling, nadat we ons ingesmeerd hadden met zonnebrandcrème, dit bleek hard nodig te zijn. Het eerste gedeelte bestond uit een stevige klim van iets meer dan een uur, hierna was het een redelijk stukje dalen. Vervolgens kwamen we na anderhalf uur aan bij de Refugio Chileno, we lagen voor op schema, volgens de planning zouden we hier twee uur over doen, viel ons erg mee. Het tweede gedeelte was voornamelijk door het bos. Hebben we ook sneller gedaan dan op de kaart stond. Het laatste gedeelte was een behoorlijke klim, volgens het bordje zouden we hier drie kwartier over doen. We dachten oh dat valt mee. Helaas deden we hier langer over. Er lagen veel stenen en er stond een stevige wind die ons bijna van de berg deed waaien. Uiteindelijk waren we binnen vier uur boven. Hier zagen we de drie torres aan een mooi meer liggen. Het uitzicht was de klim meer dan waard. Hier onze lunch maar opgegeten. Het hoogte verschil was ongeveer 721 meter wat we overbrugd hebben. Hierna zijn we aan de terugweg begonnen.  Onderweg vulde Henrike onze flessen met water uit de stroompjes die we tegen kwamen, dit is nl. smeltwater dat je gewoon kunt drinken. Uiteindelijk waren we om half vijf weer bij de refugio. Erg moe en zere voetjes. Eerst maar een douche genomen om al het zand van ons af te wassen. Bij tijd en wijle waaide het behoorlijk en kwam er veel zand mee. Het waaide zelfs zo hard op sommige plekken dat we soms bijna wegwaaiden. Hierna wat gerelaxt en daarna naar het eten gegaan. Dit bleek te bestaan uit een vissoep, salade met minivis en een minitoetje, niet helemaal wat je verwacht na zo’n klim. Dus na het eten nog maar wat koekjes verorberd. 
16 november
Dit was de dag dat we van de ene kant van het park naar de andere kant van het park gingen. Eerst met een transferbusje naar het punt waar de grote bussen samenkomen. Het blijft een apart gezicht om al die grote bussen 1 voor 1 half leeg te zien aankomen, om vervolgens weer samengevoegd te worden tot 2 iets minder lege bussen  die vervolgens bus naar de andere kant van het park rijden. Daar stapte we over op een catamaran. In plaats van Duitsers en Fransen kwamen we nu zowaar een Belg tegen die voor de VN in Lima werkt. Uiteindelijk kwamen we aan bij ons Refugio Paine Grande. Na wederom een persoonsverwisseling en uitleg over namen waren we weer ingecheckt.
Het waaide erg hard die dag. Naar later bleek was er zelfs een trail gesloten. ’s Middags rustte Henrike wat uit en liep Jochem naar een uitkijkpunt. ’s Avonds kregen we spaghetti met een karbonade, een soepje en fruit uit blik. Niet slecht na onze eerdere ervaringen met maaltijden.
In Refugio’s in Torres del Paine slaap je met 6 in stapelbedden op een kamer. Tot op heden hadden we nog geluk gehad met onze slaapkamergenoten. Maar deze nacht hadden we iemand op de kamer liggen die hele regenwouden heeft omgehakt. Echt niet gezond meer.

17 november
Vandaag om 5 voor 8 startte we onze tocht naar Glaciar Grey. Volgens de verhalen zouden we dichtbij een gletsjer komen. Het eerste stuk ging door laagbegroeid landschap, maar al snel kwamen we bij een uitkijkpunt met zicht op een meer. Niet veel later zagen we de eerste ijsblokken drijven waarna enige tijd later we zicht hadden op een gletsjer. Het leek alsof we al dichtbij het uitkijkpunt waren, maar niets was minder waar. Toen het wat later ook nog begon te regenen, leek het eindpunt verder weg dan ooit. Door bossen gingen we verder om uiteindelijk na zo’n kleine 4 uur de gletsjer te bereiken. Helaas regende het, wat het geheel een wat troosteloos aanzicht gaf. Dichtbij zat een refugio waren we wat dronken. Toen we weer terug gingen was het gelukkig droog. Op de terugweg zagen we dingen die op de heenweg niet waren opgevallen zoals watervallen. Uiteindelijk kwamen we na een kleine 4 uur weer bij onze refugio aan. Wat opviel was dat veel mensen de tocht in 2 dagen deden, dus niet in 1 dag op en neer gingen. Terwijl dat wel goed te doen was. Uiteindelijk een kilometer of 23 gelopen.
’s Avonds was het vooral regenpakken drogen en douchen. Jochem had wederom een koude douche. Na 10 minuten wachten bleek ie nog steeds niet warm te worden. Terwijl de douche ernaast stond te dampen. Overigens waren er meer die er last van hadden.
We lagen dit keer op de kamer met een Engels stel. Toen Henrike aan de praat raakte met de vrouw en haar de foto’s van de pinguïns liet zien, raakte ze helemaal enthousiast en wilde ze ook perse naar de pinguïns. Haar man dacht oh nee, moet dat.
Het eten bestond wederom uit pasta nu met bolognaisesaus en salade, aspergesoep en een soort hopjesvla. Hierna nog even wat gezeten en daarna maar weer naar bed gegaan. Helaas snurkte de vrouw van het Engelse stel ook, gelukkig wel een stuk zachter.

18 november
Vandaag zouden we weer vertrekken uit Torres del Paine. Het waaide weer behoorlijk hard en het regende. Gelukkig hadden we geen wandeling op het programma staan, er was door het slechte weer erg weinig te zien. Om tien uur ging de catamaran weer terug. Gelukkig was het redelijk rustig op de catamaran. Hierna zijn we bij het punt waar de bus kwam, nog een korte wandeling wezen doen van een kilometer naar een uitzichtpunt op een waterval Salto Grande gemaakt. Deze was mooi om te zien. Helaas waaide het zo hard dat we weer  bijna wegwaaiden. We hadden medelijden met al die mensen die vandaag in het park aan het wandelen waren. Hierna nog even een cappuccino gedronken bij de warme kachel in het cafetariaatje wat daar een beetje zielig stond om daarna weer in de bus te stappen naar Puerto Natales. Het weer werd langzaam iets beter. In Puerto Natales was het even zoeken naar ons hostel omdat de man van de infostand het verkeerd had aangegeven op het kaartje. Maar uiteindelijk gevonden en werden van harte verwelkomd door een Zwitserse dame. Wij waren de enige niet-Zwitsers in het hostel, het was een soort Zwitserse enclave. Even een kopje thee gedronken. Daarna hebben we gegeten en nog wat geïnternet, totdat de stroom uitviel. Het electriciteitsnet kan de moderne techniek nog niet zo goed verdragen en raakt in Puerto Natales regelmatig overbelast. Kort daarna zijn we maar gaan slapen.